Кленіч — верш, напісаны ў форме праклёна. Па сваім грамадзянскім пафасе нагадвае інвектыву.
Вось адзін з ранніх беларускіх кленічаў — верш Г. Леўчыка «…Хто адрокся сваіх...» (1912):
Хто адрокся сваіх,
Хто стыдацца нас стаў
І прыліп да чужых, —
Каб ён свету не знаў!
Мову родную хто
Пазабыў, асмяяў,
Загубіў за нішто, —
Каб ён свету не знаў!..
Яскравы ўзор вострага, грамадзянскага кленіча пакінуў Янка Купала («Каб…...», 1926):
Каб вады гарачай
На таго нагрэлі
І не ўстаў ён болей
Са сваёй пасцелі…,
Хто над Беларусяй
Хоча распасцерці
Свой бізун чужацкі
І народ усмерціць.
Часам прыёмы кленіча выкарыстоўваюцца і ў больш буйных вершаваных творах, як, у прыватнасці, у паэме Аркадзя Куляшова «Сцяг брыгады»:
Я хачу каб вякі
Чорных асаў спалілі праклёнам,
Каб спалілі забойцу таго,
Яго сына і ўнука,
Хто з-пад крылля свайго
Бомбу першую кінуў на брук наш.
Хай загіне ўвесь род, увесь зброд,
У пакутах загіне!
