Фразеалагізм (ад грэч. phraseos — выраз, зварот і logos — слова)— словазлучэнне ці сказ, у якім словы неадлучна звязаны між сабой і ўтвараюць адзінае ўстойлівае сэнсавае цэлае (светлая галава, без цара ў галаве, задраўшы галаву (бегчы), махнуць рукой, ні даць ні ўстаць, чым хата багата тым рада, жыццё пражыць — не поле перайсці, валачыў воўк, павалакуць і воўка і г. д.).
Як правіла, фразеалагізмы ствараюцца і бытуюць у нацыянальнай мове на працягу вякоў, ніхто не ведае, хто іх упершыню пусціў у свет. Да іх адносяцца ідыёмы, прыказкі і прымаўкі.
Аднак тады, калі слоўнае мастацтва атрымала магчымасць замацавацца ў пісьмовай форме і тэксты сталі тыражавацца, аўтарства многіх фразеалагізмаў стала вядомым. Пісьменніцкія фразеалагізмы атрымалі назву крылатых выслоўяў (афарызмаў).
Фразеалагізмы шырока ўжываюцца ў паэзіі з рознымі мастацкімі мэтамі (у прыватнасці, зваротная метафарызацыя), паэты самі нярэдка з'яўляюцца іх стваральнікамі (людзьмі звацца — Янка Купала, няма таго, што раньш было — Максім Багдановіч, плячысты на жывот; дыпламаваны баран — Кандрат Крапіва і інш).
