Амонімы (ад грэч. homos – аднолькавы і onyma – імя) – словы, якія гучаць аднолькава, але маюць рознае значэнне: поліс – дакумент аб страхаванні; поліс – горад-дзяржава з асобай формай сацыяльна-эканамічнага і палітычнага жыцця.
З'ява аманіміі вельмі распаўсюджаная, ахоплівае ўсе бакі мовы – лексіку, словаўтварэнне, граматыку. У навуковай літаратуры вылучаюць уласна амонімы (лексічныя – поўныя ці няпоўныя, сінтаксічныя) амафоны, амографы і амаформы.
Поўныя лексічныя амонімы – гэта словы адной часціны мовы, якія супадаюць ва ўсіх граматычных формах гучаннем і напісаннем, але зусім розныя па значэнні: каса - прылада працы; каса - від прычоскі.
Няпоўныя лексічныя амонімы адрозніваюцца ад поўных тым, што супадаюць гучаннем і напісаннем не ва ўсіх граматычных формах: бокс – від спорту; бокс – асобная палата ў бальніцы. У першым значэнні назоўнік бокс не мае формы множнага ліку.
Сінтаксічныя амонімы – словы, якія поўнасцю супадаюць гучаннем і на-пісаннем, але адносяцца да розных часцін мовы і, адпаведна, выконваюць у сказе розныя сінтаксічныя функцыі: Добра (прыслоўе) адкармілася мядзведзіца за лета і восень (Васіль Вітка); Добра (безасабова-прэдыкатыўнае слова) было ў лесе, поўным птушыных галасоў (Iван Мележ).
Амафоны (фанетычныя амонімы) – словы, якія гучаць аднолькава, а пішуцца па-рознаму: казка – каска; грыб – грып, Колас – колас.
Амографы (графічныя амонімы) – словы, якія пішуцца аднолькава, а вымаўляюцца па-рознаму; каса – каса; галіна – галіна.
Амаформы (марфалагічныя амонімы) – словы адной (радзей) ці розных (часцей) часцін мовы, якія супадаюць гучаннем і напісаннем толькі ў асобных граматычных формах: лячу (першая асоба адзіночнага ліку ад дзеясловаў ляцець і лячыць); тры (лічэбнік, дзеяслоў загаднага ладу); вусны (назоўнік і прыметнік).
На амонімах будуюцца загадкі, напрыклад: Тры цяляці – колькі ног? (Адказ: Колькі ні тры – застанецца чатыры).
Міжмоўныя амонімы – словы і выразы, якія ў зразумелых для чытача мовах(напрыклад, беларускай і рускай, беларускай і польскай, беларускай і ўкраінскай) гучаць аднолькава, але маюць розны сэнс ці стылістычную афарбоўку.
Калісьці Максім Багдановіч, гаворачы пра розніцу паміж беларускай і рускай мовамі, падабраў цэлы шэраг такіх слоў-амонімаў (качка – качка, гуляць – гулять, плот – плот і інш.). Янка Купала ў «Тутэйшых» польска-беларуска-рускую міжмоўную аманімію (donosiciel – даносчык – доносчик) выкарыстаў дзеля сюжэтнага завастрэння трагікамедыі. Часам выдаюцца слоўнікі міжмоўных амонімаў і паронімаў.