Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.

Паронімы

Паронімы (ад грэч. para — каля і onyma — імя) — словы, блізкія па гучанні, але розныя па значэнні (карыслівасць — карыснасць, лёс — лес, цэзура — цэнзура, жаль — жар, боль — бой). Вобразатворчая «праца» паронімаў добра выяўляецца ў сатырычнай паэзіі, у прыватнасці, у эпіграмах:

А вось і Ачасан... ачэсан, ды не дужа;
Дзе б ён ні сеў, заўсёды сядзе ў лужу.
(Якуб Колас)

У вернасці кляўся
Адной толькі
Кляўзе.
(Рыгор Барадулін)

Нярэдка паронімы вызначаюць сэнсавую сутнасць рыфмы:

Дзе на месцы палацяў
будуюцца ў спешцы палацы,
заіскрылася песня
расінкай на елачнай лапцы —
скрыпяць мае лапці...
(Данута Бічэль. Фальклор)

Здараецца, верш цалкам «трымаецца» на паронімах («Даўганосы сон» Рыгора Барадуліна, «Паэзія» Леаніда Галубовіча і інш.).

Крыніцы артыкулаў:

Рагойша В. П. Літаратуразнаўчы слоўнік: тэрміны i паняцці: для школьнікаў i абітурыентаў – Мінск: Народная асвета, 2009. – 303 с.
Рагойша В. П. Паэтычны слоўнік. – 3-е выд. – Мінск: Беларуская навука, 2004. – 576 с.
Слоўнік лінгвастылістычных і тэксталагічных тэрмінаў. Складальнікі: Абабурка М. В., Казімірская Т. А, Саўчанка В. М. – Магілёў: УА «МДУ імя А. А. Куляшова», 2012. – 284 с.

Тэорыя літаратуры: дапаможнік для студэнтаў філалагічных спецыяльнасцей ВНУ / В.І. Яцухна; Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь, Гомельскі дзяржаўны універсітэт імя Ф. Скарыны. – Гомель: ГДУ імя Ф. Скарыны», 2006. – 279 с.