Александрыйскі верш – верш, які складаецца з папарна звязаных рыфмай вершаваных радкоў. напісаных шасцістопным ямбам з цэзурай пасля трэцяй стапы. Пры паўтарэнні ў вершаваным творы некалькіх такіх двухрадкоўяў абавязковым з'яўляецца чаргаванне ў ім мужчынскіх і жаночых рыфмаў. Узнік у французскай паэзіі, паходжанне яго назвы звязваюць з "Раманам пра Аляксандра Македонскага" (ХІІ ст. ), які напісаны гэтым вершам. Сярод беларускіх паэтаў да александрыйскага верша найбольш часта звяртаўся Максім Багдановіч, ужываючы яго ў творах, стылізаваных пад старыну ("Перапісчык", "Летапісец"), у сваіх лірычных роздумах. Вось пачатак яго вершаванага апавядання "У вёсцы", напісанага александрыйскім вершам:
Хвалююць сэрца нам дзявочыя пастаці,
І душы мацярэй нас могуць чараваці;
Вышэйшая краса - ў іх злітнасці жывой!
Артысты-маляры схіляліся над ёй,
Жадаючы з'явіць цераз свае халсціны
Пачуцці мацеры у вобліку дзяўчыны.