Гняздо бусла, якое знаходзіцца на высокай алешыне са зрэзанай вершалінай, упрыгожвае дрэва.
Калі бусляняты малыя, адзін з бацькоў ляціць па здабычу, а другі застаецца пільнаваць, каб ніхто не пакрыўдзіў малых. На шаснаццаты дзень бусляняты спрабуюць станавіцца на ногі, а на трыццаты – махаць крыламі.
Пасярод гнязда стаяць тры маладыя буслы. Да алешыны падляцеў стары бусел. У чырвонай дзюбе ён трымае даволі вялікую змяю. Бусел кінуў яе ў сярэдзіну гнязда і адразу паляцеў прэч. Буслы не кормяць малых з дзюбы ў дзюбу, як іншыя птушкі, а кладуць прынесеную здабычу ў гняздо.
Бусляняты замітусіліся вакол змяі, кінутай ім. Адно бусляня апярэдзіла астатніх, схапіла змяю, падкінула ўгору, і ў тую ж хвіліну здабыча знікла ў шырока раскрытай дзюбе. Малады бусел адкінуў галаву, заклекатаў. Далёка па наваколлі разнёсся гэты клёкат, які замяняе буслу голас. Стукаючы верхняй палавінкай дзюбы аб ніжнюю, бусел выказвае свае пачуцці. Мабыць, дзякуе за пачастунак.
(144 словы)
Паводле В. Вольскага.
Похожие статьи:
Биографии → Артур Вольскі
Биографии → Віталь Вольскі
Артур Вольскі → Артур Вольскі - Вожык-дзівачок
Артур Вольскі → Артур Вольскі - Пагоня
Віталь Вольскі → Віталь Вольскі - Несцерка