Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.

Янка Брыль - Мы з ім сябры

Увага!!! Поўны змест

   У выхадныя дні – з дванаццаці да дзвюх гадзін – хворых дзяцей у бальніцы адведвалі родныя.
   Леў Аркадзевіч Міленькі, па прафесіі няўлоўны гаспадарнік, а па натуры сангвінік з выдатным апетытам, прыйшоў у дзіцячае аддзяленне да пляменніцы Раечкі.
   Яна ляжала на першым ад парога ложку, у паласатай фланелевай піжамцы, пастрыжаная пад хлопчыка, чорненькая, з жывымі карымі вачыма.
   – Ну, дзень добры! – сказаў таварыш Міленькі, пагладзіўшы малую па галаве. – Ты адна ў палаце, а ўсе дзяўчаткі гуляюць? Ты думала, што як не можа прыйсці да цябе сёння мама, дык гэта ўжо і ўсё? А ты думала, што ў цябе ёсць яшчэ і дзядзя Лёва?
   Пастрыжаная пад хлопчыка чатырохгадовая істота, прыўзняўшыся на локці, глядзела на госця моўчкі.
   – А наогул дык твой дзядзя маладзец, – гаварыў ён на ўсю палату гучна і з качарыным сытым пасіпваннем. – Ён жыве ў Барысаве і думае, што гэта не семдзесят кіламетраў ад Мінска, а семсот і што ў яго няма службовай машыны, а толькі балагольскі конь і воз, як у твайго, Раечка, дзядулі, каторы – мой тата. I калі дзядзя Лёва ўбачыць сваю сястру і пляменніцу раз у год, дык ён лічыць, што ён харошы чалавек. I Раечка цяпер думае, што навошта ёй такі дзядзя... Ты думаеш так? Ты маўчыш і не кажаш, што ты думаеш. Ну, адкрыем, калі так, свой партфель і зноў будзем дружыць. Вось гэта мандарынкі. Калі іх можа цяпер дастаць кожны і вельмі лёгка, дык яны, вядома, вельмі нясмачныя. Ну, а тут паглядзі!..
   Тут былі шакаладныя цукеркі ў розных паперках і каробка пячэння.
   – Ну, ты будзеш дружыць з дзядзем Лёвам?
   Карыя вочкі пахітрэлі. Галоўка кіўнула на згоду.
   – I вельмі добра! – усцешыўся дзядзя. – Ты сядзь. Вось так. I еш. А я пасяджу. I мы пагаворым.
   Белыя зубкі надкусілі сонечную лупіну, а пальчыкі спрытна ўзяліся здымаць яе, агаляючы церпка-салодкую, духмяную смакату.
   – О, на здароўе! – шырока ўсміхнуўся румяны, поўны, чыста паголены дзядзя. – Еш і «Мишка на Север», і «Вясна», і «Ластачка», і пячэнне «Пясочнае»... Ну, а што ты маўчыш? Смачна?
   – Угу, – пачулася з поўнага роціка.
   – Ну, а дзякуй хто дзядзю Лёву скажа?
   – Дзякуй.
   – На здароўе. Расці вялікая і разумная. З дзядзем Лёвам можна дружыць? Хе-хе-хе!..
   Ды тут з калідора прачыніліся дзверы, паказаўся жаночы твар, пачуўся голас:
   – Таварыш Міленькі!
   – Ну? – азірнуўся дзядзя Лёва.
   – Калі мы з вамі чакалі на ліфт, вы казалі, што ідзяце да пляменніцы Раечкі.
   – Ну, а калі вы паехалі ліфтам першыя, а я паехаў другі раз, дык я, прабачце мне, па-вашаму, маленькі, сам не траплю?
   – Ой, таварыш Міленькі, пакіньце жартаваць! Гэта палата – сёмая, а Раечка сядзіць у шостай і плача...
   Дзядзя Лёва закрыў свой рот, падціснуў губы і ўтаропіўся на тое, што сядзела ў ложку і спрытна распраўлялася з другой ці трэцяй мандарынкай. На коўдры перад ім, як на прыполе, былі рассыпаны цукеркі ў рознакаляровых паперках і ляжала раскрытая каробка пячэння.
   – Слухай, ты! Ты – не Раечка?
   – Не, дзядзя, я Юрка.
   – Ну, а чаму ты ясі не твае мандарыны?
   – Вы, дзядзя, мне далі. I я сказаў вам «дзякуй».
   – Ты сказаў мне «дзякуй»? А што мне скажа Раечка?.. Яна мне скажа: ты, дзядзя, стары дурань!.. Гэта давай сюды. I гэта давай... А гэта... Ну, тваё шчасце!..
   Таварыш Міленькі згроб сваёй вопытнай рукою ўсю раскошу ў гаспадарніцкі вынослівы партфель і, не сказаўшы больш ні слова, пайшоў з палаты.
   Юрка астаўся зноў адзін. Ён з’еў апошнюю дольку мандарынкі і толькі хацеў засумаваць, што вось і не ідуць усё... Ды тут адчыніліся дзверы, і – урра! – увайшлі і мама, і тата, і Люда, і Аня!..
   Першай навіною, якую ён ім расказаў, зноў жыва аплятаючы ўсякую смакату, быў, безумоўна, дзядзя Лёва. Ён і вясёлы, ён і добры, ён і Міленькі, ён і прыйдзе яшчэ раз!..
   – Дудкі, браток! – смяяўся тата. – Двойчы так не памыляюцца. Твой дзядзя больш не прыйдзе.
   Але сын быў упарты:
   – Не, тата, прыйдзе. Мы з ім цяпер сябры! Ён сам сказаў: «Давай дружыць». Сам сказаў ды не прыйдзе?..
   I верыў Юрачка доўга. Пакуль не паправіўся.

1960

Крыніца: Брыль Я. Збор твораў: У 5-ці т. Т. 1. Апавяданні 1937-1975. – Мн.: Маст. літ., 1979. – 512 с.

Янка Брыль - Мы з ім сябры

Похожие статьи: