Калі Люба пачала вучыцца, мне было толькі шэсць гадоў, у школу такіх дзяцей яшчэ не прымалі. Я зайздросціў Любе. Слухаючы, як яна рабіла ўрокі, я запамінаў літары, пераняў чытанне па складах, а пасля стаў прасіцца ў школу. Бацькі не пускалі, гаварылі, што ўжо позна, мяне не прымуць, бо навучальны год даўно пачаўся. Дык я вырашыў сам ісці.
Аднойчы, калі Люба, перакінуўшы цераз плячо торбачку з кніжкамі ды сшыткамі, пайшла ў школу, я, трошачкі счакаўшы, вышмыгнуў з хаты і памчаўся наўздагон Любе. Была ўжо позняя восень, бо добра памятаю, што ў тую раніцу сыпаў калючы сняжок, дзьмуў халодны вецер. Люба праганяла мяне назад, палохала, што настаўніца накрычыць, але я не спужаўся.
Марыя Іванаўна была ўжо ў класе, калі я забег туды ўслед за Любай і стаў як укопаны.
– Вучыцца прыйшоў? – спытала Марыя Іванаўна.
– Угу, – ціха прамармытаў я, не ўзнімаючы позірку.
Марыя Іванаўна пасадзіла мяне за парту, потым дастала з шафы і дала мне буквар.
(153 словы)
Паводле А. Марціновіча
Похожие статьи:
Авяр’ян Дзеружынскі → Авяр’ян Дзеружынскі - Хто вас у школу сабіраў?
Пераказы, дыктанты → Дарога ў школу
Мікола Чарняўскі → Мікола Чарняўскі - Пайшлі ад нас канікулы
Пераказы, дыктанты → Вясковы асветнік
Кастусь Жук → Кастусь Жук - Урок
