Яшчэ сонца толькі выглядала першым праменнем з-за далягляду, а з вёскі ўжо ішлі на луг мужчыны і падлеткі з косамі. Неўзабаве луг уквеціўся людскімі постацямі і пракосы, роўныя і шырокія, ляглі ўпоперак яго. Часам узнятая каса так адлюстроўвала сонца, што здавалася, быццам яркая маланка пранізвала паветра над лугам.
Маўклівай сцяной стаяла залацістае жыта, схіліўшы важкія і спелыя каласы. Вецер гнаў з сасновага бору гарачы водар смалы, змешанай з хмельным пахам спелай збажыны, і разносіў яго па ваколіцы. Жытнёвыя хвалі збягалі з узгорка, набягалі адна на адну і, разбіваючыся ў нізіне, адступалі назад, заспакоеныя на нейкі момант. А над жытам шумелі меднастволыя сосны, і, поўныя хараства, разам з жытнёвым морам яны стваралі чароўны пейзаж.
Вецер даносіў гудзенне трактара, што працаваў за ўзгоркам.
Ладынін, узрадаваны і ўсхваляваны, выцер успацелы твар рукою і сказаў:
– Як хораша! Маладзееш душой, забываешся на ўзрост. Хочацца прабегчы па разоры паміж жыта!
(144 словы)
Паводле І. Шамякіна
Похожие статьи:
Іван Пташнікаў → Іван Пташнікаў - Тры пуды жыта
Пераказы, дыктанты → Прыпар
Ніл Гілевіч → Ніл Гілевіч - Жыта, сосны і валуны
Якуб Колас → Якуб Колас - На лузе
Эдзі Агняцвет → Эдзі Агняцвет - Хлеб
