Можа, кляў гаспадарку: гары яна гарам.
Можа, меў гостры зуб на суседа Кузьму.
І аднойчы, ускіпеўшы, яе ён ударыў,
і яна пакланілася нізка яму.
…І калі на вазок ён падсаджваў другую,
у яе на вачах, як купец на карму, –
адвярнуўся ад слоў: «Як жа я давякую?!»,
і яна пакланілася нізка яму.
А пасля лугавінай, нібы па кіліме,
да сялібы вяртаўся ён цераз зіму,
задыхаўся ад думкі: «А раптам не прыме?…».
І яна пакланілася нізка яму.
Похожие статьи:
Раіса Баравікова → Раіса Баравікова - Жыву, і дзякуй, не ў прасторы голай...
Раіса Баравікова → Творчасць Раісы Баравіковай
Раіса Баравікова → Раіса Баравікова - Барбара Радзівіл
Раіса Баравікова → Раіса Баравікова - Верш да дзяцей
Раіса Баравікова → Раіса Баравікова - Старэюць людзі, дрэвы і кусты...
