Найти на сайте: параметры поиска

Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.



Васіль Хомчанка - Як мяне частавалі мёдам

Увага!!! Поўны змест

   Я прывёў Івана Рыціка на свой агарод і дазволіў яму рваць і есці ўсё, што хоча і колькі хоча. Іван нарваў рэпы, салодкай і сакаўной, самай лепшай у нашай вёсцы. За гэта Іван паабяцаў калі-небудзь накарміць мяне мёдам, бо ў іх былі свае пчолы.
   I вось аднойчы настаў такі дзень. Усе дарослыя былі ў полі, а мы засталіся дома за гаспадароў. Іван гукнуў мне праз акно:
   – Гэй, Лізун, хадзі мёд есці!
   Праз хвіліну я быў у Івана на двары. Са мной прыйшоў Сашка Джам, якому я паспеў пахваліцца, што іду есці мёд, аж пакуль горка не стане.
   Іван завёў мяне ў сенцы і сказаў:
   – Вось кадушка, еш. Мёд – не рэпа, многа не з’ясі.
   – Паглядзім, – усміхнуўся я. Я думаў тады, што магу з’есці мёду хоць паўпуда.
   Кадушка была мне ледзь не па шыю, а мёду ў кадушцы толькі на самым дне.
   Іван даў лыжку. Я перагнуўся цераз край кадушкі, зачарпнуў поўную лыжку духмянага мёду і праглынуў з вялікай асалодай.
   – Не шкадуй, давай, – падахвочвалі мяне Іван і Сашка.
   Другую лыжку я таксама з’еў усмак і з ахвотай. Пасля трэцяй папрасіў вады.
   – Няма, брат, яшчэ не прынёс з крыніцы.
   Іван корпаўся ў скрыні, бразгаў там нейкімі жалязякамі і не звяртаў на мяне ўвагі. Няшчасце здарылася, калі я палез у кадушку чацвёрты раз. Я задужа перагнуўся, левая рука, якой я трымаўся за верх кадушкі, сарвалася, і я плюхнуўся галавой у мёд. Я спрабаваў нешта крычаць, матляў нагамі...
   Выручылі Іван і Сашка. Яны схапілі мяне за ногі і выцягнулі з кадушкі. Я нічога не чуў і не бачыў. Мёд быў у вушах, у роце, мёдам былі заліты вочы. Мёд цёк за каўнер.
   – Вады! – прасіў я. – Вады!
   Вада знайшлася. Іван выліў на мяне цэлае вядро, ды не разлічыў, абліў толькі спіну.
   – Бяжым на рэчку! – крыкнуў ён.
   Трымаючыся за яго руку, як сляпы, плёўся я за Іванам.
   – Хутчэй! – цягнуў ён мяне.
   Нарэшце я сяк-так разняў павекі і ўбачыў, што мы ідзём па садзе. А там стаялі вуллі. Сашка саскрабаў з мяне мёд і еў. Дармовы мёд! Такая магчымасць здараецца не часта. I тут мёд учулі пчолы...
   – Уцякай! – закрычаў Іван, а сам упаў ніцма на траву і рукамі закрыў твар.
   Я кінуўся да рэчкі. Ляцеў як куля. Сашка бег за мною. У мяне было адно жаданне – хутчэй боўтнуцца ў ваду. А Сашка не адставаў.
   – Пачакай, не нырай! – крычаў ён. – Колькі мёду прападзе.
   З разгону я скочыў у рэчку, даў нырца і сядзеў у вадзе, пакуль хапіла духу. Потым высунуў нос, дыхнуў і зноў нырнуў. Сядзеў у вадзе, пакуль не разляцеліся пчолы.
   Так аднойчы я наеўся мёду. Сашка Джам лічыў, што гэта быў шчаслівы выпадак, калі, вядома, не зважаць на тое, што мы хадзілі некалькі дзён з апухлымі тварамі.


Крыніца: Жаўранкі над полем: апавяданні / Укладальнік А. М. Бадак. – Мінск: Мастацкая літаратура, 2012. – 430 с.

Похожие статьи:

Васіль ХомчанкаВасіль Хомчанка - Дзве Дашы

Васіль ХомчанкаВасіль Хомчанка - Яблык

Васіль ХомчанкаВасіль Хомчанка - Білеты у цырк

Васіль ХомчанкаВасіль Хомчанка - Звон пад зямлёй

Васіль ХомчанкаВасіль Хомчанка - Янкава рукавічка