Інверсія (ад лац. inversio — перастаноўка) — адна з сінтаксічных фігур паэтычнай мовы, такая расстаноўка слоў або словазлучэнняў у вершаваным радку, якая парушае іх звычайны граматычны парадак (выказнік знаходзіцца перад дзейнікам, азначэнне — пасля азначаемага слова, дапаўненне — перад выказнікамі г. д.)
Iнверсія дапамагае падкрэсліць пэўнае слова, думку. Напрыклад:
У тундры я пражыў гады,
Там, помню, веі гэтак дзьмулі,
Што тэлеграфныя танулі
У снегавішчах правады.
(А. Александровіч. «Перамога»)
(Звычайны парадак слоў: «...што тэлеграфныя правады танулі ў снегавішчах».)
Асаблівую адметнасць набывае паэтычнае выказванне, калі ў складаназалежным сказе мяняецца натуральны парадак даданых сказаў:
А як уцешна мне было,
Што сонца, хоць усе абшары
Даўно чакалі на святло,
Пакуль ты хустачку да твару
Не завязала, —
не ўзышло!
(Максім Лужанін. «На ўсходзе сонца»),
або калі прыназоўнік ставіцца пасля назоўніка:
Глядзі,
як гнедая ўсіх абышла далёка!
Не бег, а пылам над,
зямлёю над —
Палёт.
(У. Някляеў. «Іпадром»)
Iнверсія, недакладна ўжытая ў вершы, не толькі не праясняе паэтычны сэнс, а, наадварот, зацямняе яго.