Зноў як раней у краі тым:
Высакагорныя абвалы,
Лясы, над прорвамі масты...
I сонца ціхенька спытала:
– А дзе забавілася ты?
Ты скрозь пазнілася тады.
Машыны, вадаспады, людзі –
Усе збіваліся з хады,
Але ўсміхаліся марудзе
I даравалі:
– Паўбяды!
А як уцешна мне было,
Што сонца, хоць усе абшары
Даўно чакалі на святло,
Пакуль ты хустачку да твару
Не завязала, –
не ўзышло!
7.VI.1957
Крыніца: Лужанін М. Выбраныя творы. У 2 т. Т. 1. Вершы / Прадм. А. Куляшова. – Мінск: Мастацкая літаратура, 1993. – 318 с.
Похожие статьи:
Якуб Колас → Якуб Колас - Усход сонца
Пераказы, дыктанты → Гімн жыццю
Пераказы, дыктанты → Сонца не стаіць на месцы
Эдзі Агняцвет → Эдзі Агняцвет - Галоўны дворнік
Васіль Вітка → Васіль Вітка - Хто памагае сонцу
