Найти на сайте: параметры поиска

Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.



Таўталогія

   Таўталогія ( ад грэч. tauto — тое самае і logos — слова) — паўтарэнне ў вершаваным творы блізказначных слоў або выразаў. Напрыклад:

 

Ці свет, ці світае,
Ці на зоры займае?

 

   Таўталогія звяртае ўвагу чытача (слухача) твора на нейкую думку, удакладняе яе, дапамагае ўзмацніць рытмічнасць вершаванай мовы, надаць ёй большую эмацыянальнасць.
   Асабліва часта таўталогія ўжываецца ў народнай паэзіі:

Свякроў нявехны жадом жадала,
Жадом жадала ды пытом пытала,
Па ўсіх варотах стражы стаўляла.
Перапёлка-ластаўка,
Дзе лета летавала?
Дзе лета летавала,
Дзе будзеш зіму зімаваці?


   У пісьмовай паэзіі таўталогія ужываецца значна радзей:

Думай думкі, што чыніці
У бядзе паганай...
(Янка Купала. «Бандароўна»)


   Ужытая недарэчы таўталогія можа збедніць выказванне, абясцэніць так званую «паэтычную інфармацыю». Ужыванне адных і тых жа слоў у канцы вершаваных радкоў вядзе да ўзнікнення таўталагічнай рыфмы.
   Часам таўталогію называюць плеаназмам.