Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.

Антонімы

   Антонімы (ад грэч. anti — супраць і onyma — імя) — пары слоў адной часціны мовы з супрацьлеглым значэннем: сябар - вораг, высокі - нізкі, далёка – блізка.
   Антонімы нярэдка сустракаюцца ў фальклорных творах — казках, песнях, прыказках і прымаўках («На языку мядок, а на сэрцы — лядок»,«Есць — пацее, а працуе — мерзне»).
   Часта выкарыстоўваюцца антонімы ў назвах літаратурных твораў, асобных кніг.
   Антонім ляжыць у аснове кампазіцыйнага прыёму супрацьпастаўлення.
   Да антанімічнасці любіў звяртацца Янка Купала («Бот і лапаць», «Ён і яна», «Яна і я», «Тут і там»,«Так... не» і інш.; «Сярод сваіх і чужакоў // Яна мне ласкай матчынай»;«І ў белы дзень, і ў чорну ноч // Я ўсцяж раблю агледзіны...» — «Спадчына»). Часам на антонімах «трымаецца» ўвесь верш, як, напрыклад, «Ці ачнёмся?» Ніла Гілевіча.

Антанімія ляжыць у аснове аксюмарана.

Крыніцы артыкулаў:

Рагойша В. П. Літаратуразнаўчы слоўнік: тэрміны i паняцці: для школьнікаў i абітурыентаў – Мінск: Народная асвета, 2009. – 303 с.
Рагойша В. П. Паэтычны слоўнік. – 3-е выд. – Мінск: Беларуская навука, 2004. – 576 с.
Слоўнік лінгвастылістычных і тэксталагічных тэрмінаў. Складальнікі: Абабурка М. В., Казімірская Т. А, Саўчанка В. М. – Магілёў: УА «МДУ імя А. А. Куляшова», 2012. – 284 с.

Тэорыя літаратуры: дапаможнік для студэнтаў філалагічных спецыяльнасцей ВНУ / В.І. Яцухна; Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь, Гомельскі дзяржаўны універсітэт імя Ф. Скарыны. – Гомель: ГДУ імя Ф. Скарыны», 2006. – 279 с.