Яна павольна ступала па роўнай, пасыпанай чырвонай глінай дарожцы паўз самы Мухавец і не заўважыла, як апынулася на тым астраўку зямлі, куды гэтулькі год імкнулася ўсім сваім сэрцам.
Абышоўшы два паверхі вялікага і, як ёй здавалася, змрочнага музея, яна падумала: «Як добра, што ўсё тут такое, якім і было, мабыць, пасля таго жудаснага бою».
Яна па-свойму ўяўляла бой, які разгарэўся на гэтым шматку зямлі досвіткам дваццаць другога чэрвеня. Хадзіла, угнуўшы галаву ў плечы, непрыкметная і ціхая, нічым не выдаючы, што ў яе загінуў тут сын. Яна думала (да чаго толькі не дадумаецца ў доўгія ночы маці!), што калі прыедзе сюды, дык абавязкова знойдзе сляды свайго сына. Але чым даўжэй яна хадзіла, тым усё болей і болей пераконвалася: такіх, як яе сын, тут, у крэпасці, былі сотні. Змагаючыся з ворагам, яны не думалі пакідаць на сценах старой цытадэлі сляды аб сабе. Яны проста білі фашыстаў.
(144 словы)
Паводле Б. Сачанкі
Похожие статьи:
Пераказы → Праўда-памяць
Барыс Сачанка → Барыс Сачанка - Дарога праз лес
Сучасная літаратура Беларусі → Тэма Вялікай Айчыннай вайны ў сучаснай беларускай прозе
Мікола Гіль → Мікола Гіль - Партызанскі фотаздымак
Іван Шамякін → Іван Шамякін - Алёша-разведчык