Кожны год перад адлётам у вырай тут збіраліся чароды буслоў. Быццам нейкае веча праводзілі. Птушкам спадабалася гэта зямля.
Птушкі пачалі ўзнімацца ў неба. Толькі адно бусляня ўсё прыпадала на крыло. Спрабавала ўзляцець, ды зноў падала на зямлю. Буслы зрабілі круг над вёскай і пайшлі роўненька па сваім нябесным шляху.
Тым часам ноч насунулася, цёмна стала. Толькі бусляня бялела каля хаты бабкі Бусніхі. Глядзела, глядзела ў акно бабка, узяла лусту хлеба са стала, выйшла на ганак. Бусляня ўзяло з бабчыных рук хлеб, з’ела, а потым раскінула крылы, быццам хацела абняць Бусніху...
Буслы вярталіся на радзіму. У небе іх вітаў на моцных крылах бусел, а на зямлі – бабка Бусніха. Разам яны перажылі зіму і адолелі свае хваробы.
(106 слоў)
Паводле А. Бензярука
Похожие статьи:
Янка Брыль → Увесь свет — адзін дом (па раману Янкі Брыля "Птушкі i гнёзды")
Янка Брыль → Раман Янкі Брыля "Птушкі і гнёзды". Вобраз Алеся Руневіча
Янка Брыль → Птушкі i гнёзды. Гнёзды за дымам. Аповесць другая
Пераказы, дыктанты → Птушкі шчасця
Янка Брыль → Птушкі i гнёзды. Сцюдзёны вырай. Аповесць першая