Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.
Марозным вечарам
Мароз браўся за дваццаць. Я пераходзіў мост на вуліцы Янкі Купалы. З ракі моцна пацягнула рэзкім сіверам – і людзі пачалі настаўляць каўняры, подбегам абмінаючы адзін аднаго. І толькі два хлопцы-школьнікі, як павялося цяпер, без шапак, у лёгкіх модных паліцечках, ішлі перада мною, не прыбаўляючы кроку, і ўсё пахвальвалі бадзёрае надворайка. Аднак час ад часу то адзін, то другі рабіў нядбалы рух, быццам папраўляючы зашаранелыя валасы, і неўзаметку праводзіў рукою па вуху. Нарэшце ім надакучыла прыкідвацца трывалымі і сур’ёзнымі, і яны пабеглі, падкоўзваючыся на выслізганых да бляску лапінах тратуараў.
Я ўбачыў хлопцаў зноў, перайшоўшы скрыжаванне за скверам. Там ляжаў нетаптаны снег і пахлі журавінавым сокам ахаладалыя дубы і ліпы. Хлопцы стаялі каля ліхтарнага слупа і пазіралі, задраўшы галовы, угару.
– Ціха! – зашыкалі яны на мае рыпучыя крокі. – Зараз другі палезе.
Нічога не цямячы, я таксама задраў галаву ў надзеі што-небудзь убачыць і зразумець, што так зацікавіла хлопцаў. Уверсе, на самым краёчку ліхтара, сядзеў, падціснуўшы крыльцы, верабей і выцягваў шыю, хочучы зазірнуць падыспад, пад эмаліраваны кружок, дзе гарэла лямпа.
Толькі я хацеў пацікавіцца, хто і куды мае лезці, як хлопцы парушылі маўчанне і запляскалі ў ладкі. Я падняў вочы, але вераб’я на старым месцы ўжо не было.
– Куды ж ён дзеўся?
Хлопцы глядзелі на мяне з відавочным жалем:
– Няўжо не заўважылі?
І зноў утаропіліся на ліхтар, а я пачаў уважліва разглядаць яго. Шкляной накрыўкі на ім не было, і лямпа звісала на провадзе, не ўваходзячы ў штампаванае гняздо. Адчыняўся невялічкі, але, як на вераб’іную камплекцыю, зусім прыдатны лаз у сярэдзіну, пад металічны каўпак.
Вось яно што! Там было зацішна і, напэўна, цёпла ад лямпы, ва ўсякім разе куды больш прытульна, чым пад намёрзлым дахам недалёкага опернага тэатра...
У адказ на маю здагадку з адтуліны каўпака высуналася рудаватая галоўка. Верабей, нібы запрашаючы на начлег, ціўкнуў і сам схаваўся.
Гэта і праўда было запрашэнне. З абкіданага снегам дрэўца на ліхтар узляцеў другі верабей, і, пасядзеўшы крыху на беражку, ён шмыгнуў пад каўпак.
– Усё! – гукнулі хлопцы. – У гэтай гасцініцы месцаў больш няма.
(328 слоў)
Паводле М. Лужаніна
Похожие статьи:
Цішка Гартны → Цішка Гартны - Зімовы вечар
Пераказы, дыктанты → Прывакзальная плошча