Пасярод вёскі стаіць высозная, у два абхваты ліпа.
Калі яе вецце пакрывалася залацістым цветам, то з усяго наваколля сюды зляталіся пчолы і гулі ў лістоце ажно да самага вечара. Вечарам пчол змяняла вясковая дзятва. І пакуль не набівалі ліпавым цветам свае зрэбныя торбачкі, дрэва гаманіла на ўсе галасы.
Любілі і дзядзькі святочнымі днямі збірацца пад ліпай. Пасядуць, бывала, у цяньку, перабіраюць вясковыя навіны.
Грымнула вайна, і ліпу таксама не абмінула бяда. Счарнелая ад агню, яна каторы год стаяла пасярод апусцелай вуліцы і здавалася нежывой. І ні пчалінага гоману, ні дзіцячых галасоў не чуваць было ў яе парадзелай лістоце.
Але ліпа ўсё-такі зацвіла. Першы год неяк нерашуча, нібы раздумваючы. А пасля буйным шчодрым цветам. І зноў з усяго наваколля злятаюцца сюды пчолы. Зноў пад вечар у ліпавым голлі гамоніць дзятва. А выхаднымі днямі збіраюцца сюды пагутарыць дзядзькі. Бо як жа іначай? Ліпа ж цвіце!
(143 словы)
Паводле Я. Пархуты
Похожие статьи:
Пераказы → Ліпа
Пераказы → Пад шатамі старых ліп
Янка Галубовіч → Янка Галубовіч - Красуюць ліпы