Невясёлае жыццё было ў дзяцей вайны. Горкае, трагічнае, халоднае, галоднае. А ўсё роўна прыгадваецца з цеплынёй, бо дзяцінства для кожнага чалавека адзінае і непаўторнае. Даводзілася есці ўсё ядомае. Белыя карэньчыкі аеру, напрыклад. Гэта цяпер вядома, што яны яшчэ і лекавыя. А тады толькі б голад наталіць. Калі ж зацвітала дзікая канюшына, то наогул пачынаўся промысел. Спажыўныя галоўкі высушваліся і таўкліся, потым гэта травяная мука дамешвалася, як праснакі пяклі. Зерне конскага шчаўя таксама ішло ў ход. Гаркаватыя ды цвердаватыя былі тыя аладкі, але са смакам елі. Калі вада цёплай рабілася, то рыбай можна было добра пажывіцца. Вучыліся і плаваць, і рыбу лавіць на маленькай рэчцы, якую даўно ўжо асушылі. Падросшы, пераходзілі на Начу, ужо сапраўдную раку. Лавілі рыбу сеткамі. Тады гэта не лічылася браканьерствам, бо рыбы ў рэчках хапала. Калі з добрым уловам вярталіся хлапчукі дадому, то ўсе іх хвалілі: выдатныя рыбакі.
(142 словы)
Паводле У. Мароза.
Похожие статьи:
Цішка Гартны → Цішка Гартны - Зімовы вечар
Васіль Жуковіч → Васіль Жуковіч - Мароз
Пераказы, дыктанты → Прывакзальная плошча
Мікола Чарняўскі → Мікола Чарняўскі - Новы год
Янка Купала → Янка Купала - Мароз