Яна панураю здаецца:
Іголак колкіх не крані!
Але яліна мае сэрца,
Дзе ёсць агеньчык дабрыні.
На верхавіне чыжаняты
Глядзяць на неба з цёплай хаты
І сталі ўжо на край гнязда –
Паслухаць пеўчага дразда.
І ўжо спрабуюць голас самі,
Бацькі ім падарылі слых.
Шкада, не стануць салаўямі!
Яліна ж цешыцца з малых.
І на руках ёй гушкаць люба
Рухавых дзетак крыжадзюба.
Як промнік, асвятляе змрок
Жоўтагаловы каралёк.
А вось на спеўку прыляцелі:
Рабіннік з ліставых лясоў,
Заранка рассыпае трэлі,
Шыруе чарада шчыглоў.
Такога не пачуць увосень!
Мне выдаў месяц май білет –
На золку чую шматгалоссе,
Канцэрт на ўвесь зялёны свет!
Похожие статьи:
Янка Брыль → Птушкі i гнёзды. Сцюдзёны вырай. Аповесць першая
Янка Брыль → Птушкі i гнёзды. Гнёзды за дымам. Аповесць другая
Янка Брыль → Раман Янкі Брыля "Птушкі і гнёзды". Вобраз Алеся Руневіча
Янка Брыль → Увесь свет — адзін дом (па раману Янкі Брыля "Птушкі i гнёзды")
Пераказы, дыктанты → Птушкі шчасця
