Палявалі мы ў гэты дзень на багатых дзічынай Валожынскіх перавалах. Заблудзіўшы ў лесе, я не менш быў рады сустрэчы з чалавекам, чым Рабінзон Круза на пустэльным востраве.
І вось такая сустрэча адбылася. З-за павароту лясной дарогі выкаціўся насустрач мне гадоў дзевяці хлапчук. Ён быў у чорных валёнках і насунутай на вочы вушанцы. Усім сваім выглядам ён нагадваў таёжнага мужычка-лесавічка.
– Як мне адгэтуль, хлопчык, у Зялёнае Вяззе трапіць? – пытаю я.
– Пойдзем, пакажу, – упэўнена, як бывалы чалавек, адказаў ён.
Па дарозе я даведаўся, што Васілёк – так звалі майго новага знаёмага – сын лесніка, які жыве недалёка адгэтуль.
– Напэўна, абед бацьку ў лес нясеш? – пацікавіўся я, заўважыўшы ў руцэ хлопчыка маленькую кужэльную торбачку.
– Не, – адказаў ён. – Абед, але не бацьку.
– А каму ж?
– Курапаткам.
– А ці многа курапатак да тваёй кармушкі прылятае? – пытаюся ў хлапчука.
– Штук пятнаццаць.
– І што ж ты ім даеш?
– Усё тое, што і курам. Але асабліва яны грэчку любяць.
– Грэчку, кажаш?
– Нарасхват дзяўбуць!
За размовай мы не заўважылі, як падышлі да маленькага ляснога яра.
– Вось бачыце, колькі іх сабралася там, – паказаў Васілёк рукой наперад.
На схіле яра я ўбачыў з дзясятак натапыраных шэрых курапатак. Калі мы падышлі бліжэй, птушкі ўзняліся і паляцелі ўздоўж яра.
– Гэта яны вас спалохаліся, – растлумачыў Васілёк.
У яры, пад кустамі алешніку, я заўважыў некалькі маленькіх буданчыкаў.
– Гэта такія кармушкі? – здзівіўся я. – А хіба не ўсё роўна: у такую кармушку сыпаць ці проста на снег?
– Вядома, не. Корм снегам не так замятае.
Мне нічога не заставалася, як згадзіцца. Адышоўшы з паўсотні крокаў, я азірнуўся. Маленькі лесавічок сыпаў у адзін з буданчыкаў прынесены птушкам корм.
Похожие статьи:
Янка Брыль → Птушкі i гнёзды. Гнёзды за дымам. Аповесць другая
Янка Брыль → Птушкі i гнёзды. Сцюдзёны вырай. Аповесць першая
Янка Брыль → Раман Янкі Брыля "Птушкі і гнёзды". Вобраз Алеся Руневіча
Янка Брыль → Увесь свет — адзін дом (па раману Янкі Брыля "Птушкі i гнёзды")
Пераказы → Птушкі шчасця