Яшчэ зусім нядаўна тут залатым калоссем шумела высокая збажына. А над ёй, у блакіце высокага неба, нязмоўклымі званочкамі ліліся песні вясёлых жаўрукоў.
У канцы лета жыта зжалі. Па ўсім полі ўзняліся залацістыя сцірты духмянай саломы. І амаль на кожнай птушка сядзіць – варона, сарока альбо канюк.
І вось у адно вераснёўскае ранне ўвесь іржэўнік раптам застракацеў белым рамонкам.
Летам густая збажына ўсё цяпло забірала, не давала кветкам узняць да сонца свае бела-жоўтыя галоўкі. А калі збажыны не стала, рамонкі дыхнулі на поўныя грудзі свежым вераснёўскім паветрам і дружна застракацелі на пачарнелым пад дажджамі ржэўніку.
Гэта было вельмі прыгожае відовішча. Усе пералётныя птушкі, якія спяшаліся на поўдзень – берасцянкі, дразды, канаплянкі, – садзіліся адпачываць менавіта на рамонкавае поле. А аднойчы нават журавы прыпыніліся на ім, хоць поле тое блізка знаходзіцца ад вёскі. Вялікія шэрыя птушкі паважна пахаджвалі, задуменна пазіраючы па баках.
Здалёк здавалася, быццам не журавы, а жвавая вясковая дзятва рассыпалася па чэрвеньскім лузе, збіраючы духмяныя кветкі.
(155 слоў)
Паводле Р. Ігнаценкі
Похожие статьи:
Рыгор Ігнаценка → Рыгор Ігнаценка - Ягады пад снегам
Рыгор Ігнаценка → Рыгор Ігнаценка - Вясна ідзе
Рыгор Ігнаценка → Рыгор Ігнаценка - Ганарлівая птушка
Рыгор Ігнаценка → Рыгор Ігнаценка - Дупляначка
Рыгор Ігнаценка → Рыгор Ігнаценка - Грыбнік
