Найти на сайте: параметры поиска

Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.



Лідзія Арабей - Маё і тваё

Увага!!! Поўны змест

   У Колі быў дзень нараджэння, і яму прынеслі шмат падарункаў – і металічны канструктар, і гульню «Футбол», а колькі кніжак! Але самы найлепшы быў татаў падарунак – веласіпед! I не дзіва, што Коля радаваўся гэтаму падарунку больш за ўсё. Яго таварышы даўно ўжо мелі веласіпеды – і Міша, і Воўка, і Казік. А ў яго не было. Праўда, сябры давалі яму пакатацца, але ўсё ж гэта не тое, што мець сваю машыну...
   Цяпер і ў Колі ёсць веласіпед. I не маленькі, як у хлопцаў на іхнім двары, а куды большы і, што самае галоўнае, з вялікім званком-сігналам. Прымацаваны да руля, званок званіў вельмі звонка і весела, не так, як у машынах ягоных сяброў – ледзьве трэнькаў.
   Назаўтра Коля ўсю раніцу катаўся па кватэры, а калі на дарозе траплялася мама, ён моцна званіў і крычаў:
   – Сцеражыся! Веласіпе-ед!
   Мама спачатку смяялася, а пасля пачала сварыцца:
   – Надакучыў ты мне са сваім веласіпедам, носішся як апантаны, звоніш. Ідзі на двор і катайся!
   Коля ўзрадаваўся. Як гэта ён і сам дасюль не здагадаўся пахваліцца хлопцам сваёю машынаю?
   Ён хуценька схапіў веласіпед і пацягнуў яго ўніз па лесвіцы.
   Быў цёплы летні дзень, на двары гуляла шмат дзяцей. Міша, Воўка і Казік таксама каталіся на сваіх веласіпедах. Яны толькі што прыпыніліся ў канцы двара. Казік надумаў зрабіць з веласіпедаў цягнік. I толькі сабраліся хлопцы наладзіць такую гульню, як з’явіўся Коля. Ён глянуў на машыны сваіх сяброў, потым на сваю і ўсміхнуўся. Іх веласіпеды былі ўжо старыя, з аблезлаю фарбаю. У Мішавай машыны руль зусім пагнуты, у Казікавай палавіны спіц няма ў колах. А ў яго, у Колі, машына новенькая, уся блішчыць, асабліва руль і званочак.
   Коля шпарка паехаў па двары і моцна-моцна зазваніў. Хлопчыкі як убачылі яго, забыліся адразу пра сваю гульню і пабеглі яму насустрач. А Коля пад’ехаў да сяброў і важна спыніўся перад імі.
   – Вось гэта веласіпе-ед! – аж прысеў ад захаплення Міша.
   – Здорава, – сказаў Казік, абышоўшы машыну.
   – А з якім сігналам! – пахваліўся Коля.
   Націснуўшы на педалі, ён павольна зрабіў круг перад сябрамі, увесь час звонячы ў званочак.
   – Дай праехаць! – папрасіў Міша.
   Коля памкнуўся быў злезці, каб даць пакатацца Мішу, але раптам перадумаў. Ён нахмурыў бровы, зручней усеўся ў сядле і сказаў:
   – Не дам... Ты яшчэ зломіш!
   – Мы асцярожненька, – папрасіў і Воўка.
   Коля зірнуў на таварыша. У таго ажно кропелькі поту выступілі пад носам – так хацелася яму пакатацца на новым веласіпедзе.
   Коля ад’ехаў крышку назад і зноў коратка буркнуў:
   – Не дам!
   – А мы ж табе давалі, калі ў цябе не было, – упікнуў Міша.
   – Параўнаў! Вашы былі старыя, а мой новы... I ў мой званок вы званіць не ўмееце!
   – Усе няўмекі, толькі ты ўмека, – пакрыўдзіўся Воўка.
   – Каб мы табе веласіпеды не давалі, ты і катацца не ўмеў бы, – сказаў Міша.
   – I не прасіце ў яго, калі ён такі, – сказаў Казік. – Хадзем лепей у цягнік гуляць!
   Тут хлопчыкі ўспомнілі, што збіраліся гуляць у цягнік, і пабеглі да сваіх веласіпедаў.
   Коля адзін пачаў кружыць па двары.
   Але дзіўна, як толькі хлопчыкі адышліся і пачалі гуляць без яго, новы веласіпед з такім звонкім сігналам быццам страціў усё сваё хараство. Коля без усякай радасці націскаў на педалі і паварочваў руль, без усякай радасці званіў сваім звонкім званочкам.
   А Міша, Казік і Воўка так загуляліся, што зусім забыліся пра Колю. Ім было весела. Коля панура сядзеў на сваім новым веласіпедзе і ўсё званіў, званіў, але на яго ніхто не звяртаў увагі. Нарэшце Коля не вытрываў і, калі «цягнік» зрабіў астаноўку, пад’ехаў да таварышаў.
   – Калі вельмі хочаце, то наце, пакатайцеся, – сказаў ён, ахвотна злазячы са свайго веласіпеда.
   Хлопчыкі глядзелі на Колю, на яго вінаваты твар. Ім, вядома, хацелася пакатацца на новай машыне, але яшчэ свежаю была і крыўда.
   – Што, сумна аднаму? – спытаў Казік. – Сам да нас прыехаў?
   Коля нічога не адказаў.
   – Ну добра, – згадзіўся Міша. – Ты на маім пакатайся, а я на тваім паспрабую.
   – Чакайце, чакайце, – замахаў рукамі Казік. – Няхай Колеў веласіпед будзе нашым паравозам! Міша, садзіся на яго, і калі цягнік рушыць, ты будзеш сігналіць, нібы машыніст на паравозе!
   – А пасля мы ўсе па чарзе будзем машыністамі! – дадаў Воўка.
   – Правільна, правільна! – закрычалі хлопчыкі.
   I вось цягнік пачаў набіраць хуткасць. Казік і Воўка моцна пыхкалі:
   – Пых, пых!
   Потым Міша званіў, а Коля крычаў:
   – Дарогу!
   З вясёлым гоманам і смехам хлопчыкі рушылі з месца. На паваротах Міша моцна сігналіў. I хоць званок веласіпеда быў зусім не падобны на гудок паравоза, хлопчыкам усё роўна здавалася, што яны едуць на сапраўдным цягніку, едуць далёка-далёка, можа, нават у краіну райскае птушкі.

Похожие статьи:

Лідзія АрабейЛідзія Арабей - Мама

Лідзія АрабейЛідзія Арабей - Добрая фея

Лідзія АрабейЛідзія Арабей - Зернетка і вецер

Лідзія АрабейЛідзія Арабей - Мікіткаў сон

Лідзія АрабейЛідзія Арабей - Новы сшытак