Найти на сайте: параметры поиска

Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.



Лідзія Арабей - Добрая фея

Увага!!! Поўны змест

   Свяціла сонейка, зелянела трава, клёнікі толькі што павыкідалі свае клейкія лісточкі. I весела забаўляліся ў двары хлопчыкі. Яны бегалі навыперадкі, гулялі ў хованкі, гушкаліся на арэлях. З імі бегаў, залівіста гаўкаў руды віславухі сабачка, ён не баяўся, што яго пакрыўдзяць альбо прагоняць, бо ведаў – ён з гэтай самай кампаніі і дзеці яго любяць.
   А яшчэ адзін хлопчык сядзеў у крэсле каля пад’езда і сумна пазіраў на дзяцей. Ён зайздросціў не толькі гэтым хлопчыкам, але і рудому сабачку, які так спрытна скакаў на сваіх кароценькіх лапках. Гэтаму хлопчыку таксама хацелася пабегаць, пагуляць са сваімі равеснікамі, але ён не мог бегаць, ён не мог нават хадзіць, бо ў яго былі хворыя ногі.
   Маці раніцой выносіла на двор крэсла, потым выносіла на руках сына, і ён падоўгу сядзеў, пазіраючы на белыя воблакі, што плылі ў блакітным небе, глядзеў, як калыхаў вецер кляновыя лісточкі. А найбольш паглядаў на дзяцей, слухаў іх звонкія галасы.
   Ён быў бы вельмі ўдзячны, калі б хто-небудзь падышоў да яго, пагаварыў з ім. Не могучы бегаць, гуляць у двары, хлопчык шмат чытаў і ведаў многа казак, розных цікавых гісторый, ён мог бы расказаць іх дзецям. Але тыя не падыходзілі да яго, рабілі выгляд, быццам яго наогул няма ў двары, каля пад’езда. I вочы ў хлопчыка былі заўсёды сумныя, а твар не ведаў усмешкі.
   Аднойчы ў двары з’явілася дзяўчынка. У яе былі светлыя кучаравыя, як у анёла на паштоўцы, валасы, вялікія сінія вочы і тонкая шыйка. Хлопчыкі заўважылі яе, і яна ім спадабалася.
   – Ідзі да нас гуляць! – паклікаў адзін.
   – Мы прымаем і дзяўчынак, – сказаў другі.
   Але дзяўчынка не пайшла да іх. Яна спынілася каля хлопчыка, які моўчкі сядзеў у крэсле.
   – Як цябе зваць? – спытала яна.
   – Віця, – адказаў хлопчык.
   – А мяне Валя. Скажы, чаму ты не гуляеш з дзецьмі?
   – У мяне ногі хворыя, я не ўмею хадзіць.
   – А з кім ты сябруеш? – спытала дзяўчынка.
   – Я ні з кім не сябрую, – апусціў вочы хлопчык. – Са мною ніхто не хоча сябраваць.
   – Я буду з табою сябраваць.
   – Праўда? – узрадаваўся Віця і радасна ўсміхнуўся.
   Дзяўчынка таксама ўсміхнулася свайму новаму сябру і раптам сказала:
   – Я думаю, не такія ўжо хворыя твае ногі, і калі ты вельмі захочаш, то зможаш пачаць хадзіць.
   – Не, – уздыхнуў Віця. – Я спрабаваў... Не ўмею...
   – А я табе дапамагу, – сказала Валя. – Дай руку!
   Віця падаў руку дзяўчынцы, і здарыўся цуд. Хлопчык стаў на ногі! Ён стаяў не вельмі цвёрда, але стаяў!
   – Вось бачыш, – сказала Валя, – ты ўжо ўмееш стаяць. А цяпер ідзі са мною... Ідзі!.. Не бойся!..
   Хлопчык зрабіў адзін крок, другі.
   Дзеці, якія гулялі ў двары, сабраліся каля пад’езда і глядзелі на ўсё гэта, як на дзіва. Нават руды сабачка прыбег з імі і таксама, быццам нешта разумеючы, з цікавасцю глядзеў на Віцю.
   Адзін хлопчык кінуўся ў пад’езд, да Віцевай мамы.
   – Цёця, цёця, – закрычаў ён. – Ваш Віцька ходзіць!
   Віцева мама выбегла на двор і, не верачы сваім вачам, глядзела на сына, які, трымаючыся за Валіну руку, рабіў першыя нясмелыя крокі.
   – Ты чараўніца? – пыталіся ў Валі хлопчыкі. – Ты – добрая фея?
   – Не, – адказала Валя. – Я звычайная дзяўчынка.
   Хлопчыкі не ведалі, што добрае слова, шчырае слова сапраўды можа зрабіць цуд.

Похожие статьи:

Лідзія АрабейЛідзія Арабей - Новы сшытак

Лідзія АрабейЛідзія Арабей - Мікіткаў сон

Лідзія АрабейЛідзія Арабей - Зернетка і вецер

Лідзія АрабейЛідзія Арабей - Мама

Лідзія АрабейЛідзія Арабей - Маё і тваё