Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.
Клаўдзія Каліна - Стракатая сойка
Увага! Поўны змест
Даўным-даўно было гэта. Толькі пачалася цёплая восень, а птушкі ўжо збіраюцца ў вырай. Пачула Сойка, што і яе сваячка Зязюля рыхтуецца да адлёту за мора.
«Мусіць, за тым морам добра і хораша, калі Зязюля спяшаецца туды? – падумала Сойка. – А што калі і мне паляцець? Свет убачу, сябе пакажу».
А трэба сказаць, што Сойка ў той час была не такая прыгожая, як цяпер.
Спаткала Сойка Зязюлю і здзівілася. Прыбралася тая перад выраем: рабенькае пер’е аж пераліваецца на сонейку.
– Ах, якая ты, сястрыца, прыгожая! – з зайздрасцю ўсклікнула Сойка.
– Трэба прыхарашыцца, у чужы край лячу. – І Зязюля паправіла дзюбкай пёрка.
– Хачу і я паляцець у вырай, паглядзець, што за край за тым морам, – сказала Сойка.
– Ты хочаш ляцець за мора? У такім шэрым убранні? І не думай, засмяюць цябе там.
– Вось як! – раззлавалася Сойка. – Дык ведай, я ў сто разоў прыгажэй за цябе прыбяруся... Убачыш.
І не паспела Зязюля здагадацца, што надумала рабіць Сойка, як тая вырвала ў яе некалькі пёркаў.
– Зладзейка! Разбойніца! – закрычала Зязюля. – Усім раскажу, якая ты, – і кінулася наўцёкі.
– Кажы, кажы, а за мора я палячу прыгажэйшаю за цябе, – зацвірчэла Сойка і пачала прыладжваць на сваё крыло Зязюліны пёркі.
Прыладзіла і паляцела да ручайка паглядзецца ў ваду. А там у зарасніках арэшніку мітусіліся і свісталі Івалгі:
– Фію-фію! Фію-фі-і! Мы збіраемся ў вырай!
Убачылі Сойку і паляцелі з крыкам:
– Ратуйцеся! Разбойніца! Фію-фі!
– Пачакайце, куды вы? – заверашчала Сойка, але Івалгі ўжо разляцеліся.
Сойка пашкадавала, што не змагла раздабыць у іх некалькі жоўтых пёркаў.
Тут яна ўбачыла Сіваваронку і стала асцярожна падкрадацца да яе.
– Гва-алт! – залямантавала Сіваваронка, але на гэты раз Сойка ўсё ж пажывілася некалькімі сіненькімі пёркамі!
З таго дня Сойка стала падпільноўваць усіх птушак, што адляталі за мора.
Яе ўбранне рабілася ўсё больш стракатае. З’явіліся белыя, сінія, чорныя пёркі.
І стала Сойка вельмі прыгожай птушкай. І пачала яна лятаць па лесе і хваліцца ўсім:
– Скора і я палячу за мора, няхай усе паглядзяць, якое ў Сойкі ўбранне.
Лятала яна так ад аднае птушкі да другой і ўсё хвалілася сваім уборам.
Аднаго разу Сарока і кажа Сойцы:
– Прыгожае ўбранне, ды не сваё. Калі думаеш за мора ляцець, то спяшайся, а то цябе зіма застане тут.
– Толькі і ведаеш плёткі разносіць па лесе, – сказала Сойка. – Паспею яшчэ, няхай тут усе птушкі пабачаць мой новы ўбор.
Прачнулася Сойка аднае раніцы, а на галінках – снег, і зямля ўся зацярушана ім. Сустрэла яе Сарока і затрашчала:
– А што я казала, а што я казала... І ўбор новы прыдбала, і за мора не паляцела!
– Мне і тут добра. Затое няма прыгажэйшай за мяне птушкі ў гэтым лесе.
Снягір пачуў, як хваліць свой убор Сойка, ціўкнуў і паляцеў далей у гушчар. А сярод людзей цяпер можна пачуць:
– Прыбралася, як сойка стракатая.
Похожие статьи:
Пераказы, дыктанты → Сустрэча з сойкай
Пімен Панчанка → Пімен Панчанка - Крык сойкі
Пераказы, дыктанты → Снегавыя ванны