У адрынцы пад страхой,
дзе спакой і ціха,
доўга світку вераб’ю
шыла вераб’іха.
Сіняй ніткай – рукавы,
а каўнер – зялёнай.
Анідзе вакол няма
гэткага фасону.
З аксаміту паясок,
барвай вышываны.
– Во, казала, – апрану
вераб’я як пана!
На прымерку прыляцеў
верабей у сені.
Кажа: – Світка так сабе.
Толькі ж дзе кішэні?
І чырыкнуў злосна ён:
– А яшчэ майстрыха!..
Ажно стрэльнула крылом
злосна вераб’іха:
– Я за век свой не адну,
шмат пашыла світак.
На кішэні ж на твае
не хапіла нітак!
Похожие статьи:
Янка Брыль → Птушкі i гнёзды. Гнёзды за дымам. Аповесць другая
Пераказы, дыктанты → Птушкі шчасця
Янка Брыль → Увесь свет — адзін дом (па раману Янкі Брыля "Птушкі i гнёзды")
Янка Брыль → Птушкі i гнёзды. Сцюдзёны вырай. Аповесць першая
Янка Брыль → Раман Янкі Брыля "Птушкі і гнёзды". Вобраз Алеся Руневіча
