Бурымэ (ад франц. bouts — заканчэнні і rіmes — рыфмаваныя) — верш, напісаны на загадзя вядомыя рыфмы.
Бурымэ узнікла ў Францыі ў першай палове XVІІ ст. як чыста літаратурная забава. Часам нават аб’яўляліся спецыяльныя конкурсы на напісанне вершаў на зададзеныя рыфмы. Так, А. Дзюма правёў у Францыі спаборніцтва на лепшае бурымэ і апублікаваў у 1864 г. кнігу, у якую ўвайшлі вершы 350 удзельнікаў спаборніцтва. У 1914 г. падобны конкурс арганізаваў пецярбургскі часопіс «Весна».
З XX ст. бурымэ становіцца пераважна эстрадным жанрам: гледачы называюць рыфмы, а артыст-вершаскладальнік экспромтам прыдумвае на гэтыя рыфмы вершаваны тэкст.
У наш час бурымэ — жартоўны, пацяшальны верш. Такім, у прыватнасці, з’яўляецца верш Ніла Гілевіча «Кулінарна-музычная залежнасць», у якім зарыфмаваны назвы асобных музычных інструментаў.
У беларускай народнай паэзіі бурымэ вядома з самых даўніх часоў, і тут яно, у адрозненне ад літаратурнага бурымэ, не з’яўляецца вершам-забаўкай. Словы, да якіх падбіраюцца рыфмы, не выпадковыя, яны арганізаваны ў пэўную сістэму, «вядуць» за сабой змест. Такі верш бурымэ лёг у аснову вядомай песні «Ой хацела ж мяне маці замуж аддаць», дзе рыфмы падабраны паслядоўна да сямі парадкавых лічэбнікаў: первы — няверны, другі — ходзіць да падругі, трэці — як у полі вецер, чацвёрты — ні жывы ні мёртвы, пяты — п’яніца пракляты, шосты — малы, недарослы, сёмы — прыгожы і вясёлы. Назвы ўсіх дзён тыдня прадвызначылі рыфмы, а разам з тым і арганізавалі вершаваныя радкі другой жартоўнай беларускай народнай песні — «Ад панядзелка да панядзелка»:
Ад панядзелка да панядзелка
Смачна п’ецца нам гарэлка.
Прадамо пшаніцы ворак —
Яшчэ вып’ем і ў аўторак.
Прадамо валоў чароду —
Яшчэ вып’ем і ў сяроду.
І ў сяроду, і цяпер —
Яшчэ вып’ем і ў чацвер.
Прадамо бочку пшаніцы,
Яшчэ вып’ем і ў пятніцу.
І, закончыўшы работу,
Яшчэ вып’ем і ў суботу.
Маем добрую надзею,
Што пахмелімся ў нядзелю.
