Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.

Спадчына

   Я сядзеў у зале чыгуначнай станцыі, чакаючы поезда. Раптам пачуўся малады голас:
   – Пакіну каля Вас свае рэчы ды пайду па білет.
   – Калі ласка.
   Перада мной, усміхаючыся, стаяў невысокі хлопец у вайсковай форме. Яго твар свяціўся лагоднасцю, а вочы выпраменьвалі добразычлівасць.
   Ён паставіў каля маіх ног чамаданчык, зняў з пляча рэчавы мяшок, апусціў на сядзенне.
   Вярнуўшыся ад білетнай касы, мой спадарожнік сеў побач і пачаў расказваць займальна-жартаўлівыя гісторыі са свайго салдацкага жыцця.
   – Ты або закахаўся, або атрымаў спадчыну! – пажартаваў я.
   – Як вы здагадаліся? Я на самай справе атрымаў спадчыну!
   – Спадчына вялікая? – спытаў я.
   – Дом! Дзед мой памёр і на мяне пакінуў завяшчанне. Ведаеце, які ў мяне дзед Андрэй быў? Чалавек! Дзевяноста гадоў пражыў. Усю вайну на трыццацьчацвёрцы!
   Хлопец дастаў з чамаданчыка канверт з фатаграфіямі. Адзін здымак, пажаўцелы ад часу, ён урачыста падаў мне:
   – Глядзіце! Вось мой дзед у сорак пятым.
   Я беражліва ўзяў працягнуты мне стары здымак і не мог адарваць позірку ад постаці бравага танкіста.
   – Пашанцавала табе, хлопча, – прамовіў я ў захапленні. – Такі гераічны продак! А як ты абышоўся са спадчынай?
   Хлопец здзіўлена паціснуў плячыма:
   – Адмовіўся ад спадчыны на карысць сястры.
   З чамаданчыка хлопец дастаў скураны мяшочак і асцярожна павыкладваў з яго сабе на калені ордэны і медалі.
   – Баявыя! Дзед іх толькі ў святочныя дні насіў. Мне пакінуў.
   Налюбаваўшыся ўзнагародамі, хлопец сабраў іх.
   – А ў рэчавым мяшку таксама спадчына – акардэон. Яго ніколі і нікому не аддам: гэта памяць. Як вяселле ці свята якое, усё сяло да дзеда ішло. Нікому не адмаўляў, іграў. Мяне вось навучыў.
   Бліснуўшы вачыма, хлопец раптам прапанаваў:
   – Хочаце, я Вам сыграю любімую песню дзеда Андрэя?
   Не чакаючы маёй згоды, ён асцярожна вывернуў з рэчавага мяшка акардэон. Загучала знаёмая мелодыя песні. Яна ўскалыхнула памяць, вяртаючы ў той далёкі час, калі выпраўлялі на фронт бацькоў і каханых.
   Хлопец пеў задушэўна.
   – Дзякуй, сынок! – ціха сказала пажылая жанчына хлопцу, калі змоўк яго акардэон.
   Што нагадала жанчыне старая франтавая песня, лёгка было здагадацца. Хацеў і я расказаць майму спадарожніку пра трагічнае і слаўнае мінулае, падзякаваць яму, але на станцыю вось-вось павінен быў прыбыць наш поезд.
(334 словы)

Паводле Я. Каршукова

Спадчына

Похожие статьи: