Восень падкрадваецца заўсёды ціха. Спачатку заўважаеш, што пастухі не прыганяюць ужо кароў на абед: дзень стаў маленькі, і няма той спёкі, якая раней бывала ў поўдзень і якую каровам лепш перачакаць у хляве. Потым звяртаеш увагу на тое, як пад цяжарам пладоў апусцілі сваё зялёнае голле сады. Кожная яблынька выглядае квактухаю, якая захінае пісклявых куранят ад дажджу.
Бывае, унадзіцца ў сады моцны вецер. Пашастае, паходзіць між яблынь. Выйдзеш уночы на двор і адразу заўважаеш змену: раней было светла ад яблыкаў уверсе, дзе кроны дрэў, а цяпер яблыкаў аж бела на зямлі, а кроны нязвыкла палохаюць халоднаю чарнатою.
Ды нават і без дапамогі ветру ў сады прыходзіць час, калі дрэвы, вызваліўшы галіны з-пад цяжару, шумяць усё роўна нявесела, нібы сумуючы па яблыках, якія цяпер ляжаць у вялізных грудах. Пройдзе час, плады вывезуць з саду, і тады ён здасца яшчэ больш сумным. Зірнеш – і рэдка дзе ўбачыш адзінокі яблык, што блішчыць між лісця на апошнім сонцы.
(154 словы)
Паводле Я. Сіпакова
Похожие статьи:
Пераказы, дыктанты → Там усё смачнейшае
Пераказы, дыктанты → Белыя вішні і яблыні
Цётка (Алаіза Пашкевіч) → Цётка - Мой сад
Пераказы, дыктанты → Батанічны сад
Алесь Гарун → Алесь Гарун - Восень
