Дзень канчаецца. Заходзіць сонца. Яно свеціць мне ў твар, і я амаль нічога не бачу, а толькі чую плёскат хваль. Яшчэ гудуць мухі, а ў лугах на пясчаных выспах ужо свішчуць перапёлкі, сустракаючы блізкую ноч. Шуміць параход, і шум гэты усё набліжаецца, мацнее. Неба цямнее, сыходзіць у глыбіню, у цёмную бездань. Сонца ўжо на добрую чвэртку схавалася за небасхіл, і цяпер яно шле апошняе, развітальнае святло.
Я падымаюся на гару і, павярнуўшыся спінаю да садоў, доўга стаю. Мне не хочацца ні крануцца, ні сесці тут на ўзмежку. Адсюль, з узгорка, мне добра відаць Дняпро, неабсяжныя лугі за ім і лес на далёкім небасхіле.
Сонца заходзіць усё больш і больш. Яно апускаецца шпарка, спяшаючыся. Знікае за небасхілам – і адразу ж між зямлёй і заравам кладзецца цень.
У небе, высока ў зеніце, заміргала зорка...
Усё, дзень скончыўся.
(138 слоў)
Паводле М. Лупсякова
Похожие статьи:
Мікола Лупсякоў → Мікола Лупсякоў - Я чую...
Биографии → Мікола Лупсякоў
Мікола Лупсякоў → Мікола Лупсякоў - Мэры Кэт
Пераказы, дыктанты → Дняпроўская чайка
Мікола Лупсякоў → Мікола Лупсякоў - Дняпроўская чайка
