Дзень шэры і сонны. Трава сыраватая, але без расы. Лес сустракае прыцемкам і дрымотнай цішынёй. Маўчаць дрэвы, маўчаць птушкі. Толькі дзесьці дудукае ў сухі сук-барабан дзяцел.
Цёпла і парна. Аднекуль моцна пахне адсырэлымі сушанымі грыбамі. Мо з вавёрчыных прыпасаў? Імжыць морась. Гэта яшчэ не дождж, але паглядзіш угору – твар становіцца мокрым.
Дажджынкі малюсенькія, нібы працэджаныя праз сіта. То адзін, то другі лісток на асіне, назбіраўшы ў чырвоную далоньку кропель, паварочваецца на чаранку. І дурасліва вылівае кроплю на ніжэйшы лісток. «Ух…» – скаланецца той ад холаду і скідвае кроплю яшчэ ніжэй. А каторы і не вытрымлівае цяжару лішняй кроплі. Адрываецца лісток і ляціць, кружыцца, куляецца ўніз. «Лоп-лоп-лоп…» – лапочуць кроплі ў лісці. Усё часцей, усё часцей.
А што там, каля пня, у гушчары? Шэрае, круглае… Мо вожык затаіў дых ці заяц вырашыў перачакаць дождж? Прадзіраюся туды… Кожная ялінка, кожны куст стараюцца сыпануць на твар, на рукі, за каўнер жменю халодных кропель: «А-та-та… А-та-та…»
Не вожык гэта, а грыб! Грыб-баран, шчасце грыбніка. Мо кілаграм вагою, памерам з валейбольны мяч. Разглядваю гэта дзіва: грыб падобны крыху да суквецця каляровай капусты і крыху да зросткаў дзясятка- другога смаржкоў.
Рэдкі грыб нашых лясоў. Мала хто асмеліцца браць яго. Хутчэй за ўсё падкалупне, паб’е… Спыніцеся, што вы робіце?! Такі смачны, такі чысты, а вы ў глум яго!
А як крыўдна бывае часам за грыбніка, калі ён душыць нагамі цэлыя россыпы грыбоў- дажджавікоў. А што за смаката гэтыя грыбы!
Дождж не спыняецца. Вылажу з-пад яліны, іду дахаты. Кірунак знаходжу па мурашніках – іх насыпаюць мурашкі заўсёды з паўднёвага боку дрэў. Па моху – ён заўсёды расце на камнях з паўночнага боку. Заблудзіцца ў лесе цяжка.
Паводле П. Місько
Похожие статьи:
Алесь Гарун → Алесь Гарун - Восень
Алесь Салавей → Алесь Салавей - Восень
В → Восеньскія песні
Ніна Мацяш → Ніна Мацяш - Восень
Уладзімір Дубоўка → Уладзімір Дубоўка - Залатая, асенняя раніца...
