Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.
Букет лясных красак
Заміраючы ад хвалявання, я заглядваю праз адчыненае акно ў пакой і асцярожна стаўлю букет на падаконнік. Ніколі яшчэ мой букет не быў такім прыгожым і такім удалым.
Пануе цішыня, ніхто нічога, здаецца, не заўважыў. Які казачны водар ідзе ад суніц! Стаўлю кошык на падаконнік і аглядаюся. Застаецца толькі дастаць з вядзерца баравічкі.
Амаль кожнае лета пасля вайны я адпачывала разам з бацькамі і двума братамі ў Каралішчавічах, дзе знаходзіўся Дом творчасці беларускіх пісьменнікаў.
Праз колькі гадзін пасля таго, як краскі і баравічкі былі ўладкаваны на падаконніку, я паснедала і выпырхнула на дворык.
Першы, каго я ўбачыла перад сабою, быў Якуб Колас. Ён усміхнуўся і ветліва, добразычліва працягнуў мне руку.
– Дзень добры, – неяк асабліва мякка сказаў ён.
– Дзень добры, – не ўзнімаючы вачэй, ціха адказала я.
Цёпла ўсміхаючыся вачамі, ён сказаў:
– Дзякуй табе за краскі і за суніцы. А я ўсё не мог зразумець, хто ў шэсць гадзін раніцы краскі мне на акно ставіць і знікае, як той прывід. Дзякуй табе, Рымачка, – сур’ёзна прамовіў ён і дадаў: – У даўгу перад табой я не застануся, і, калі выйдзе з друку мой першы том, я падару яго табе з надпісам.
– Праўда?! – аж затрапятала я ад радасці і захаплення. – Самы сапраўдны том? Вамі напісаны?
– Самы сапраўдны, мой, – весела адказаў Колас і жартаўліва пакланіўся.
– Дзякуй, вялікі Вам дзякуй... – голас мой квола задрыжаў. – А Вы не забудзеце? – нечакана для самой сябе спыталася я.
Колас ніколечкі не пакрыўдзіўся.
– Калі чалавек дае абяцанне, Рымачка, дык памятае пра яго. Навошта ж тады і даваць? Не хвалюйся, усё будзе, як сказана, – пацвердзіў ён.
Аднойчы я ўвайшла ў сталовую і ўбачыла там Канстанціна Міхайлавіча за сваім столікам з невялікім стосікам кніг вішнёвага колеру.
Колас весела памахаў мне рукою, каб я падышла да яго. І калі асцярожна наблізілася да Канстанціна Міхайлавіча, ён урачыста ўручыў сваю кнігу.
Так, пісьменнік не забыў пра мяне. Я глянула на яго мудрую ўсмешку і кінулася да выхаду, шчаслівая.
Кніга ляжала на маіх далонях. Бясцэнны падарунак...
Я і зараз бачу той самы цудоўны букет, і маё сэрца сціскаецца пяшчотаю.
(333 словы)
(Паводле Р. Стаховіч-Ларчанка)
Похожие статьи:
Якуб Колас → Служэнне народу — асноўны абавязак мастака. Паэма «Сымон-музыка»
Якуб Колас → Паэма «Новая зямля» — мастацкая энцыклапедыя жыцця беларускага сялянства
Якуб Колас → Духоўнае багацце чалавека ў паэме «Новая зямля»
Якуб Колас → Карціны роднай прыроды ў паэме «Новая зямля». Жанравыя асаблівасці паэмы