Павел Місько - Чараўнік Косця

Увага!!! Поўны змест

   – Толькі ты ціха… Зразумеў? Не любяць яны чужых. Адразу непакояцца, пачынаюць мітусіцца.
   – Добра, добра! Я ціха… – Пеця быў згодны на ўсё, абы трапіць да Косці Чыжыка. Яму ўжо нарасказвалі ў школе пра Косціка і яго птушак, якія разумеюць Косціка і могуць нават размаўляць.
   Косцік адчыняе дзверы свайго пакоя, і Пеця заходзіць на пальчыках. Бачыць: злева, каля акна, вісіць некалькі клетак з птушкамі, справа ад акна, на тумбачцы, стаіць вялізны акварыум, падсвечаны лямпачкаю. Яшчэ адзін, невялічкі, з маленькімі агністымі рыбкамі, вісіць на сцяне, нібы гэта карціна. Косцік паказвае Пецю на крэсла каля тумбачкі з акварыумам, а сам падыходзіць да клетак з птушкамі.
   – Ну што, мае маленькія, што, шчабятушкі? – ласкава загаварыў з птушкамі Косцік. – Сумавалі без мяне? Зараз пачышчу ў вас. Хто ў чым сёння хоча пакупацца – у пяску ці ў вадзе?
   Косцік прыбіраў у клетках, мяняў корм і ваду, размаўляў з птушкамі. Яны таксама разгаварыліся.
   – Зінка-сінічка, як цябе завуць?
   – Сін Зін! – адказала сініца, учапіўшыся лапкамі за драцінкі клеткі і стараючыся разгледзець, што збіраецца сыпнуць у кармушку Косцік.
   – Не, трохі не так. Кажы – сінічка Зінка! – вучыў Косцік.
   – Сін Зін! – усё роўна скараціла назву сініца.
   Пеця перастаў разглядаць рыбак, ажно рот разявіў ад здзіўлення.
   – Ну, а як мяне зваць?
   – Кінь-сцінь-цінь! – празвінела сініца.
   – Правільна, Канстанцін. Толькі вымаўляеш яшчэ невыразна. Але ты пастараешся, праўда?
   – Кінь-сцінь-цінь. Ці-жы-жы! – старанна вымавіла сініца.
   – Не Ці-жы-жы, а Чы-жык. Чыжык – зразумела?
   Косцік пачаў падмятаць клетку ў шпака.
   – Тваё прозвішча Цьвіст, так?
   – Цьвіст… Цьвіст! – адказаў шпак.
   Пеця не вытрываў, засмяяўся. Але Косцік перасцярожліва падняў палец: «Ціха!»
   – Тр-ройку пр-рынёс? – пацікавіўся шпак.
   – Не, дурненькі, – пяць, – усміхнуўся Косцік.
   – Піяць-піяць-піяць… – радасна залілася канарэйка.
   – Міленькі, міленькі, міленеч-ч-чкі, – пахваліла другая.
   – Канарэек у мяне пара, Цярэнцік і Мілка. Як пачнуць спяваць-залівацца! Ён усё яе расхвальвае, а яна яго…
   І Пеця пачуў:
   – Міленькая, міленькая, міленеч-ч-кая…
   – Ціра-Ціра-Ціра-Церанцей… Церань-Церань-Цярэнцій… Цярэнцік-Церанчук, Церанчучок-Цераранчучочак…
   – А ў гэтай клетцы – пеначка Леначка. Яна нядаўна ў мяне. Маладзенькая, яшчэ нічога не ўмее… Ну што, жаўтагрудка, што? – Косцік пазваніў пазногцем па драцінках клеткі.
   Пеначка адляцела ад яго, сама пазваніла дзюбкай аб драцінкі: цень-дзінь, цень-дзень.
   – Я табе цымбалікі зраблю, калі ты такая цымбалістка, – паабяцаў Косцік.
   – А ў старым доме, дзе я жыў раней, у суседа былі папугаі-неразлучнікі. Ну й забаўныя!.. – не ведаў, чым пахваліцца, здзівіць Косціка Пеця.
   – Былі і ў мяне. Аддаў у школу, у жывы куток. Не люблю іх. Вечна балбочуць абы-што, абгаворваюць мяне. У корме грэбаюцца, усё ім не падабаецца.
   – Адкуль ты ведаеш, што абгаворвалі? – недаверліва паглядзеў на Косціка Пеця.
   – Сам чуў. Сяджу ціха, рашаю задачы. А яны думалі, што я не чую і не разумею іх, давай трашчаць: «Во наліў… А неакуратны які!» – «Паглядзім, чаго насыпаў… Ну, хіба гэта корм? Адно зярнятка добрае, а тры-чатыры парожнія…» – «Чачавіца не дробленая…» – «Кожны дзень адно і тое ж, адно і тое ж…»
   Ішоў Пеця ад Косціка дадому і думаў: «Хто ён, гэты Чыжык? Проста фантазёр ці самы сапраўдны чараўнік?»
   І па-добраму зайздросціў свайму новаму сябру.

Похожие статьи:

Пераказы, дыктанты → Птушкі шчасця

Янка Брыль → Раман Янкі Брыля "Птушкі і гнёзды". Вобраз Алеся Руневіча

Янка Брыль → Птушкі i гнёзды. Гнёзды за дымам. Аповесць другая

Янка Брыль → Увесь свет — адзін дом (па раману Янкі Брыля "Птушкі i гнёзды")

Янка Брыль → Птушкі i гнёзды. Сцюдзёны вырай. Аповесць першая