Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.
Георгій Марчук - Як Несцерка французаў перахітрыў
Увага!!! Поўны змест
Даўно тое было, так даўно, што самыя старыя дзяды ад сваіх дзядоў гэтай гісторыі не чулі. Быў час, калі пайшоў вялізным войскам на землі славянскія француз. А чаго яго ліха пагнала, на якую трасцу – дык просты французскі люд мо і цяпер не адкажа толкам.
Рушыў вораг на Маскву, а там, дзе нагой сваёй ступіў, пасеяў гора ды голад.
Пабралі сяляне вілы ды косы, пайшлі ў партызаны. А вораг лютуе. Усунецца на двор да селяніна, ажно пакуль апошнюю курыцу не забярэ, не супакоіцца. А найболей авёс адбіраў для сваіх коней. Прачулі партызаны ад сваіх дазорных, што сабралі французы ў вялізнай адрыне шмат пудоў аўса. Няведама, колькі вёрстаў праскакалі, падпаўзлі да той адрыны з аўсом. Толькі высунулі галовы, а французы як стрэляць з мноства пішчаляў. Пахаваліся партызаны ды хутчэй назад, у лес.
Сядзяць, думаюць, як той авёс у ворага адбіць. Два дні думалі. Коні тым часам зусім паслаблі. Выгнаць іх на пашу партызаны не рызыкуюць: яшчэ вораг угледзіць, а ў лесе вядома колькі тае травы, як у селяніна радасці ў галодную вясну. Сядзяць, мазгуюць.
Вызваўся памагчы Несцерка. Прачуў ён ад людзей, што галоўны афіцэр варты, якая адрыну з аўсом ахоўвала, надта ж рыбу любіць. Налавіў у лясным возеры Несцерка лінькоў, кінуў у кошык на траву і панёс да французаў. Доўга не таргаваўся, аддаў, лічы, за грош. Аж здзівіўся французскі афіцэр:
– Мерсі за такі далікатэс.
– Калі ўсё з’ясі, дык на тваё мерсі магу яшчэ прынесці. У нас такіх лінькоў нават каты не ядуць, – адказаў Несцерка.
– Як! – не паверыў француз.
– З далонь не рыба, па локаць не рыбіна, а на руку – гэта ў нас яда, – кажа Несцерка.
– І дзе ж такая рыба водзіцца? – разбірае цікаўнасць афіцэра.
– Ды вунь у тым возеры за вёскай, – паказвае рукой Несцерка.
– Ты жартуеш, быдла. Каб у той канаўцы ды рыба вадзілася? Мае грэнадзёры і вудамі спрабавалі, і сетку кідалі. Нічога там няма.
– О, пан афіцэр, лінька ні вудай, ні сеткай не возьмеш. На дне ляжыць, у зямлю шыецца. Узяць яго можна толькі так, як дзед мяне вучыў.
– А як цябе дзед вучыў? – карціць даведацца афіцэру.
– Бараною, – адказаў Несцерка і нават брывом не павёў.
– Як бараною! Рыбу? – у афіцэра перахапіла дух.
– Звычайна. Запрагаю ў барану каня і ў ваду, – сказаў так Несцерка і паціху рушыў да возера.
Праз некаторы час пабеглі вясковыя дзеці, панеслі навіну.
– Паглядзіце, як Несцерка рыбу ловіць!
Пачулі гэта французы, глянулі на афіцэра. Таму і не хочацца верыць, але ж цікаўнасць разбірае.
«Мо і праўда, – думае афіцэр, – народ дзікі, трэба пайсці паглядзець».
А каля возера ўжо людзей назбіралася, ні мала ні многа, а паўсотні будзе.
Запрог Несцерка каня ў барану і давай боўтаць ваду ў возеры ўдоўж і ўпоперак, балазе яно неглыбокае было.
– Падыходзьце бліжэй, – крычыць ён французам, – калі пашанцуе, вам пад ногі на бераг лінёк выскачыць.
Тут даверлівыя французы бліжэй да берага спускаюцца. Ці прыдуркаваты ён, ці сапраўды занадта разумны фокус ведае гэты дзіўны рыбак.
А Несцерка, не выходзячы з вады, просіць:
– Яшчэ бліжэй да вады, калі ласка. Эх, шкада, што мала люду, доўга боўтаць ваду прыйдзецца. А каб яшчэ якая паўсотня людзей, дык умомант усе лінькі на бераг выскачылі б. Паўнютка іх тут, аж нагамі тапчу.
Загадаў тады афіцэр клікнуць усіх грэнадзёраў і паставіць іх у ланцужок вакол возера. «Ну, – думае, – цяпер рыбе няма куды дзецца. Як толькі на бераг выскачыць, адразу нам пад ногі».
Стаяць грэнадзёры бы ўкопаныя, чакаюць гадзіну, другую, а Несцерка, бы чорт у балоце, каламуціць ваду. Яшчэ гадзіна мінула. Стаміліся грэнадзёры, згаладаліся. Нарэшце выходзіць з вады Несцерка, распрагае каня і кажа афіцэру:
– Работа зроблена. Цяпер і я сяду, буду чакаць. Не паспее месяц на неба выкаціцца, як пачне рыба на бераг выпаўзаць.
Грэнадзёры бурчаць пачалі на афіцэра свайго. А ён супакойвае, маўляў, стаялі больш, папільнуем і менш. Раптам бяжыць што мае сілы паранены ў руку грэнадзёр, якога пакінулі адрыну з аўсом вартаваць. Бяжыць і крычыць:
– Там, пакуль вы тут рыбу ловіце, партызаны ўвесь авёс з адрыны вывезлі!
Хапілі французы свае стрэльбы ды хутчэй да адрыны.
А Несцерка таго і чакаў. Скочыў на каня ды ў другі бок.
Скеміў афіцэр, што яго падманулі. Прыбег назад да возера, каб злавіць Несцерку. Толькі спазніўся: той ужо далёка быў.
Похожие статьи:
Георгій Марчук → Георгій Марчук - Чаму дрэвы не спяваюць
Георгій Марчук → Георгій Марчук - Добрае сэрца
Георгій Марчук → Георгій Марчук - Чужое багацце. ГДЗ