Шматзлучнікавасць (полісіндэтон) (ад грэч. poly — шмат і syndeton — звязанае) — стылістычны прыём, сутнасць якога — у выкарыстанні адных і тых жа злучнікаў паміж аднароднымі словамі і сказамі. Ужываецца даволі часта ў фальклорных творах:
Як пан звозіў да сваё жытцо
У цёмныя гумны да з светлага поля,
Яно ў тарпе прылежыста,
А на таку прымалоціста,
А ў арудзе прысыпіста,
А ў млыне прымеліста,
А ў дзяжы падыходзіста,
А ў печы румяніста,
А на стале як сыр белы.
Шматзлучнікавасць дапамагае звязаць аднародныя словы і сказы ў сінтаксічнае адзінства і разам з тым размежаваць іх паміж сабой. Яна запавольвае тэмп паэтычнага выказвання, надае яму ўзнёсласць:
Усё, што ёсць, і тое, што было,
Маімі спадарожнікамі будзьце —
І колеры, і гукі, і святло,
І думкі, і пачуцці.
(П. Марціновіч. «Заклінанне»)
Радзіма, радзіма,
хаціна і рэчка, —
То крыкам гусей, то пушком на вярбе,
То роднаю назвай чужога мястэчка
З любой пуцявіны завеш да сябе.
(I. Ласкоў. «... З Варшавы да Мінска ідзе электрычка»)
Як стылістычны прыём шматзлучнікавасць супрацьстаіць бяззлучнікавасці.
