Аратарская проза – творы красамоўства, а таксама літаратурныя творы, напісаныя ў прамоўніцкім стылі.
Аратарства ўмацавалася ў антычнасці (Дэмасфен, Цыцэрон) у розных сферах (суд, дыпламатыя, навука і культура, царква і г. д.) і ў розных прызначэннях.
Як адзін з першых аратараў на нашых землях праславіўся Кірыла Тураўскі, "словы" якога развівалі візантыйскія і антычныя традыцыі, а таксама насычаліся алегорыямі, сімваламі, народнай мудрасцю. Пазней, апроч "слова", якое развіваў у XV ст. Г. Цамбалак, на Беларусі ў ХVІ-ХVІІ ст. сталі папулярныя прамовы, казанні, пропаведзі. Вядомым прамоўцам быў грамадска-палітычны дзеяч і дыпламат Леў Сапега (прамова на Варшаўскім сейме 1588 г. і інш.). Казанні любілі Мялецій Сматрыцкі ("Казанне пахвальнае", 1620) і Сімяон Полацкі. У аратарскай форме напісаны прадмовы Сымона Буднага.
У ХVII-ХVIII ст. на Беларусі вялікую вядомасць набылі "Прамова Мялешкі" і "Прамова русіна" і інш. У стылі прамоў складаў свае публіцыстычныя маналогі, "словы" да чытачоў Кастусь Каліноўскі, змешчаныя ў "Мужыцкай праўдзе". У 1920-я гады як яркі аратар праславіўся Браніслаў Тарашкевіч, баронячы ў польскім сейме інтарэсы беларускага народа.
Похожие статьи:
Сучасная літаратура Беларусі → Тэма гістарычнага мінулага Беларусі ў сучаснай беларускай прозе
Сучасная літаратура Беларусі → Сучасная беларуская проза
Сучасная літаратура Беларусі → Сучасная беларуская проза
Сучасная літаратура Беларусі → Сучасная проза Беларусі
Сучасная літаратура Беларусі → Тэма Вялікай Айчыннай вайны ў сучаснай беларускай прозе