Аднарадковік (манаверш) (ад грэч. monos — адзін і лац. versus — верш, радок), — верш, які складаецца з аднаго радка, завершанага па сэнсу, па сінтаксічнай і метрычнай структуры. Зрэдку ўжываўся ў антычнай паэзіі. Пісаўся звычайна гекзаметрам, набываў афарыстычнае гучанне.
Рим золотой, обитель богов, меж градами первый.
(Аўсоній, пераклад В. Брусава)
У рускай паэзіі эксперыментальны ўзор манаверша маецца ў М. Карамзіна:
Покойся, милый прах, до радостного утра.
Да аднарадковікаў можна аднесці асобныя вершаваныя крылатыя выслоўі і афарызмы, што выкарыстоўваюцца для лозунгаў, у загалоўках твораў, эпіграфах і гэтак далей.
Аднародковікамі, па сутнасці, з’яўляюцца і некаторыя рытмічна арганізаваныя прыказкі, прымаўкі, народныя выслоўі, якія часам надпісваюцца на посудзе, мэблі, малюнках. Напрыклад:
У родным краю, як у раю.
Чым хата багата, тым рада.
Які дагляд, такі і лад.
Хлеб-соль еж, а праўду рэж.
Эксперыментальныя ўзоры аднарадковікаў ёсць у кнізе Б. Жанчака «Некалі потым» (1993). Вось адзін з іх:
Сама лёгка вучыць усё чалавецтва адразу.