Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.
«Сакрэт» спектакля
Варыянт 1 (247 слоў)
Не ўсе гледачы ведаюць, як ствараецца спектакль.
Спачатку п’еса трапляе ў тэатр. Яе чытаюць на мастацкім савеце, пасля чаго яна пераходзіць у рукі рэжысёра – галоўнага арганізатара будучага спектакля. Рэжысёр уважліва вывучае эпоху, якую адлюстроўвае п’еса: чытае адпаведную літаратуру, ходзіць у музей, прыглядаецца да навакольнага жыцця, каб зрабіць «загатоўкі» для будучага спектакля. Рэжысёр можа так паставіць п’есу на сцэне, што яна загучыць зусім па-новаму.
Адначасова разгортваецца праца мастака разам з дэкаратарамі, краўцамі, бутафорамі і іншымі спецыялістамі. Цырульнікі робяць парыкі для акцёраў. Кампазітар піша музыку да спектакля, аркестр развучвае яе.
І ўсё ж сэрцам спектакля з’яўляецца акцёр. Ён павінен палюбіць свайго героя, вызначыць, што хоча данесці да гледача. Акцёры паступова зжываюцца са сваімі ролямі, уваходзяць у іх, знаходзяць інтанацыі, рухі, паходку, уласцівыя персанажам.
Спектакль толькі тады ўваходзіць у сваю сілу, калі творчасць усіх яго стваральнікаў злучаецца з гледачом. Вось чаму пачаткам жыцця кожнага спектакля лічыцца паказ прэм’еры.
Людзі ідуць у тэатр. Нават калі на працягу дня ў іх былі якія-небудзь непрыемнасці, яны забываюць пра іх. Вось гледачы ўжо каля ўвахода, упрыгожанага рознакаляровымі афішамі, фотаздымкамі любімых акцёраў.
Нарэшце заціхлі галасы гледачоў, і настала ўрачыстая цішыня. Зазвінеў трэці званок, і ўсе пачынаюць сачыць за падзеямі, якія разгортваюцца на сцэне. Зала ловіць кожнае слова акцёра, кожны яго подых, рух. Іншы раз людзі не могуць стрымацца, апладзіруюць, смяюцца. Адным словам, пачынаюць жыць падзеямі, што адбываюцца на сцэне.
Глядач з’яўляецца не толькі ўдзельнікам спектакля, але і своеасаблівым стваральнікам яго. Тэатр нібы трымае ў сваіх руках цудадзейны камертон, па якім настройвае сваіх гледачоў.
Варыянт 2 (160 слоў)
Не ўсе гледачы ведаюць, як ствараецца спектакль.
П’еса трапіла ў тэатр. Яе прачыталі на мастацкім савеце, пасля чаго яна перайшла ў рукі рэжысёра – галоўнага арганізатара будучага спектакля. Рэжысёр вывучае эпоху, якую адлюстроўвае п’еса: чытае адпаведную літаратуру, ходзіць у музеі, прыглядаецца да жыцця.
Адначасова разгортваецца праца мастака разам з дэкаратарамі, краўцамі, бутафорамі. Цырульнікі робяць парыкі. Кампазітар піша музыку для спектакля, аркестр развучвае яе.
Але сэрцам спектакля з’яўляецца акцёр. Ён павінен зжыцца са сваёй роллю, знайсці інтанацыі, рухі, паходку, уласцівыя персанажу.
Пачаткам жыцця кожнага спектакля лічыцца паказ прэм’еры.
Вы ідзяце ў тэатр. Нават калі на працягу дня ў вас былі непрыемнасці, вы забываеце пра іх. Вось вы ўжо каля ўвахода, упрыгожанага рознакаляровымі афішамі, фотаздымкамі акцёраў.
Нарэшце заціхлі галасы гледачоў, настала цішыня. Зазвінеў трэці званок, і вы пачынаеце сачыць за падзеямі, якія разгортваюцца на сцэне. Зала ловіць кожнае слова акцёра, кожны яго рух. Адным словам, пачынае жыць падзеямі, што адбываюцца на сцэне.
Глядач – не толькі ўдзельнік спектакля, але своеасаблівы стваральнік яго.
Паводле У. Стэльмаха
Похожие статьи:
Пераказы, дыктанты → Тэатральны этыкет
Пераказы, дыктанты → Вялікі тэатр пасля вялікай рэканструкцыі
Пераказы, дыктанты → У тэатры (Паводле М. Стэльмаха)