Калі і быў Васіль шчаслівы, задаволены жыццём цалкам, то толькі ў самым раннім дзяцінстве, калі жылі яшчэ на Далёкім Лядзе. Там, адразу за іх агародам, нібы вежы, узвышаліся вялізныя дубы. Ён заўсёды, калі толькі хацеў, мог шуснуць з хаты пад дубы, пашукаць жалудоў або яблычкаў, якія нарасталі на дубовым лісці – іх сок імгненна сцягваў рану, калі абдзярэш руку ці праколеш нагу.
На сярэднім дубе была буслянка. Знізу яна нагадвала не вельмі ахайную кучу хворасту, усцягнутую ледзь не на самую макушку дуба, у развілак між верхнімі галінамі. Буслы сюды заўсёды прыляталі адны і тыя ж. Яны толькі злёгку рамантавалі гняздо, засцілаючы дно яго новымі хварасцінкамі, і пачыналі сталае, да восені, жыццё. Суседзямі буслоў былі вераб’і – пяць-шэсць,а можа, нават болей іхніх, звітых з пырніку, сухіх сцяблінак, гняздзечкаў мясцілася між хварасцін па краях буслянкі.
(133 словы)
Паводле І. Навуменкі
Похожие статьи:
Пераказы, дыктанты → Шчасце (Паводле Я. Маўра)
Максім Танк → Максім Танк - Шчасце
Змітрок Бядуля → Змітрок Бядуля - Шчасце не ў золаце
Пераказы, дыктанты → Проста радасць
Янка Сіпакоў → Янка Сіпакоў - Шчасце