Хмара набліжалася. Маланка змейкай прабегла над лесам недзе за Акінчыцамі, потым неба зверху ўніз паласнуў трохзубы сахор. Гром страсянуў усё наваколле, упалі першыя вялікія кроплі дажджу. Пасля ляснула зусім блізка, і адразу лінула як з вядра.
Кастусь стаяў у гумне і назіраў, як бушавала неба. Ён змалку любіў жыццятворныя летнія навальніцы, іх хараство, моц і сілу, любіў назіраць, як пасля іх ажывала і красавала прырода.
Ён, сялянскі сын, добра ведаў цану дажджавой кроплі. Усё дзяцінства прайшло ў яго тут, на пясчанай наднёманскай зямлі, якая заўсёды прагна чакала дажджу. Будзе дождж – будзе хлеб на стале, не будзе дажджу – не будзе ні хлеба, ні ягад, ні грыбоў. Здаецца, толькі-толькі сышоў снег, у зямлі яшчэ шмат вільгаці, але трава пачынае расці толькі пасля першых вясновых дажджоў. Пройдуць майскія навальніцы – зацвітаюць белыя кветачкі суніц, першы раз заспявае салавей. Пройдзе дождж – выплывае колас. Дождж – гэта ўраджай, хлеб на стале.
Вельмі любіў Кастусь назіраць за навальніцаю ўночы, калі маланкі паласуюць неба, а далёкія грымоты зліваюцца ў дзівосную музыку-кананаду
(166 слоў)
Паводле С. Александровіча.
Похожие статьи:
Васіль Зуёнак → Васіль Зуёнак - Сонечны дождж
Вера Вярба → Вера Вярба - Дожджык
Ніна Мацяш → Ніна мацяш - Дажджынка
Пераказы, дыктанты → Грыбныя дажджы
Васіль Хомчанка → Васіль Хомчанка - Дождж
