У тысяча восемсот саракавым годзе Дунін-Марцінкевіч становіцца ўладаром невялікага, але сугучнага ягонай душы фальварка Люцінка.
Спазнанне Люцінкі і яе ваколіцаў было для пісьменніка ненатольным. Адна толькі назва якая! Люцінка! Пачаў у людзей распытваць, чаму так ягоны фальварак завецца. Патлумачылі, што такую назву мае ручаінка, якая абвівае пагорак з фальваркам. Ад яе і назва пайшла. Але такое тлумачэнне толькі часткова задавальняла Дуніна-Марцінкевіча. Чула яго душа, што за назвай ручаінкі тоіцца штосьці больш загадкавае. І ён не памыліўся.
Калісьці тутэйшая невялікая ручаінка была безыменная, але мела шмат віроў. З паверхні іх не відаць было. Але калі над імі аказвалася якая-небудзь лодка, то віры круцілі яе, як пярынку.
Аднойчы ў такі вір трапіла на сваёй лодцы дачка аднаго тутэйшага гаспадара. Звалі яе Люціна. Вір перакуліў яе лодку і ўкруціў у сваю варонку прыгажуню-дзяўчыну. З той пары і празвалі безназоўную ручаінку Люцінкай.
Навакольная рэчаіснасць жывіла душу пісьменніка. У Люцінцы ён напісаў большасць сваіх твораў.
(150 слоў)
Паводле У. Содаля
Похожие статьи:
Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч → Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч - Ідылія
Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч → Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч - Пінская шляхта
Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч → Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч - Пінская шляхта
Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч → Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч - Прыпяць
Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч → Творчасць Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча