Я ведаў Раманаўскае возера. Яно заўсёды было спакойнае. Надзейна адгарадзілі яго ад рэзкіх вятроў векавыя яліны і сосны. Прывабліваў мяне ледзь улоўны крыштальны звон празрыстых хваль. Вабіў да сябе амаль трывожны шэпт прыбярэжнага чароту. Мяне ўсё мацней цягнула да гэтага возера, да яго прасторных сініх плёсаў. І я прыязджаў сюды звычайна ранняй восенню. У гэту пару возера асабліва прыгожае. Вада ў ім яшчэ больш празрыстая. Кожны каменьчык, кожная сцяблінка чароту відаць на карычневым дне.
Берагі возера ў гэты час набываюць дзіўную, непаўторную прыгажосць.
(83 словы)
Паводле А. Шашкова
Похожие статьи:
Пераказы → Навальніца на возеры
Пераказы → На беразе Нарачы
Пераказы → Лясное возера (Паводле Я. Коласа)
Пераказы → Самае глыбокае возера
Пераказы → Свіцязь