Гэта вялікае шчасце, калі ёсць горад, які чакае цябе, каб затуліць крылом спакою і зрабіць мацнейшым. Горад, чыё імя ты паўтараеш у думках, як імя блізкага чалавека.
Любоў да горада – вялікая таямніца, у якой нялёгка прызнацца. I ўсё ж адважваюся зрабіць гэта. Бо радзільня, дзе я з’явіўся на свет, знаходзілася за сотню крокаў ад Сафійскага сабора. Бо нашай дзіцячай гульнёй былі пошукі падземных хадоў, якія ў старажытнасці выводзілі з сабораў на другі бок Дзвіны. Бо шчодрая рака пасля кожнай паводкі дарыла нам то старадаўнюю манету, то ржавыя жалязякі, якія здаваліся наканечнікамі дзідаў. Бо Дзвіна навучыла мяне плаваць, берагла, калі я, схаваўшы адзенне пад чоўнам, упершыню пераплываў яе. Бо тут, у Полацку, я напісаў свае першыя вершы і апавяданні. Бо і цяпер у Мінску мне часта здаецца: вось падыду да акна, а за ім відаць поўная, як вока, Дзвіна. Полацк – радзіма маёй душы.
(144 словы)
Паводле У. Арлова.
Похожие статьи:
Пераказы, дыктанты → Скрозь стагоддзі
Пераказы, дыктанты → Полацк
Пераказы, дыктанты → Бацька гарадоў беларускіх
Пераказы, дыктанты → Полацкая зямля
Пераказы, дыктанты → Мы родам адсюль
