Адшумелі свой час неспакойныя восеньскія вятры. Нізкія, мітуслівыя хмары выплакалі халодныя слёзы.
Кароткія, змрочныя дні наводзілі паныласць і смутак, прыгняталі добры настрой і адчуванне.
І вось у адзін дзень бязладныя, неспакойныя хмары падняліся вышэй, зрабіліся болей тугімі. Падзьмула з поўначы здаровым халадком. Зямля сушэла, пакрывалася цвёрдаю скарынкаю. А пад поўнач пасыпаў сняжок, спорны, густы і сухі. Снег ішоў усю ноч і ўвесь заўтрашні дзень. Пад вечар снег суняўся. На захадзе бліснула журботная ласкавая ўсмешка сонца і патухла. У небе засвяціліся першыя зоркі. Прыціснуў мароз... Бель сляпіла і адбірала вочы. Лес пасвятлеў, пабялеў і пазбыўся свае хмурай панурасці пад белай чысцюткай посцілкаю. Кашлатыя лапы ялін гнуліся пад халодным пластом снегу, а маленькія елачкі на ўскрайку лесу і пні панадзявалі пышныя белыя шапкі і хаваліся пад імі.
(106 слоў)
Паводле Я. Коласа
Похожие статьи:
Кастусь Жук → Кастусь Жук - Снежань
Ларыса Геніюш → Ларыса Геніюш - На каньках
Кастусь Жук → Кастусь Жук - Беларуская зіма
Пераказы, дыктанты → Зімой у лесе
Цішка Гартны → Цішка Гартны - Зімовы вечар