Увага!!! Невялікія апавяданні і вершы пададзены ў поўным варыянце.
Навучы мяне лятаць!
Ад нашай школы да нашага дома – пяць дамоў. Але дадому мне не хацелася: трэба аддаваць запіску ад Марыі Сяргееўны. У шэсць гадзін будзе бацькоўскі сход. А яшчэ ў запісцы прыпісана знізу: «Пагаворым і аб паводзінах вашага Жэні».
«Пагаворым аб паводзінах...» А што я такога зрабіў, каб гаварыць аб маіх паводзінах на бацькоўскім сходзе? Я нікому не замінаў пісаць, сядзеў ціха-ціха, як мыш пад венікам. Праўда, я не пісаў і не слухаў, што настаўніца казала. Я думаў тады, чым здзівіць вучняў на перапынку.
Бабуля спачатку ўзяла запіску, а потым узялася за сэрца.
– Ой, дык гэта ж пара ўжо ісці на сход!.. – забегала яна. – А Марына з садзіка не прыведзена, не накормлена!
– Бабуля! Я прывяду і пакармлю.
У пярэдняй Марына падвяла да сваёй шафачкі. Мы пачалі апранацца. Не было адной шкарпэткі. Я абшукаў усё, абмацаў рукавы і кішэні паліто, абмацаў чаравікі – няма!
На нагу без шкарпэткі чаравік лёгка абуўся. А другую нагу мо цэлую гадзіну абувалі.
Апраналі паліто – бант развязаўся. Не стаў завязваць, зусім адарваў. Схаваў у кішэню...
Ух!.. Нарэшце мы дома.
Распрануў, разуваю. Што такое? На правай назе дзве шкарпэткі?
– А я невінаватая, яны абедзве правыя.
Засталося толькі адно: пакарміць.
Каб не ганяцца з лыжкаю за ёю па кватэры, я пасадзіў Марыну на падаконнік. Будзем глядзець, з якімі парасонамі ходзяць, і карміцца.
– Сіні... Чырвоны... Чорны... – пералічвала Марына.
Лыжку з маннаю кашаю згледзела ўжо каля самага рота. Круць! На шчацэ намалявалася белая паласа, а вуха манка замуравала роўна з берагамі.
– Ой, вуха зварыцца! Што, я так і буду з вараным вухам жыць?
На шчаку і на вуха пайшлі дзве папяровыя сурвэткі. Ну, гэта дробязь. Усё... Парадак... Можна даваць другую лыжку.
Марына не каўтае, трымае кашу за шчакою. Падношу трэцюю лыжку...
– Што ты мяўкаеш, як кошка? Разяўляй рот.
– Я не клот... У мяне ляма хласта. І влухі – во, блачыш дзе? А ў катлоў зверлху...
Пакуль гаварыла, кашы ў роце крыху паменела.
Забылася пра лыжку Марына... Я – чацвёртую! Пад нос! Н-на! Укінуў ёй і пятую.
– Чхры!!! – чхнула Марына.
Каша заляпіла шыбу ў акне, падаконнік, Марыніны панчохі, чорны паліраваны стол і мне вочы.
Схапіўся за вочы, а конаўку з кашаю – на акно.
Здаецца, міма паставіў...
Разлепліваю абедзвюма рукамі левае вока. Мамачкі! Разлепліваю правае – і ад страху зноў заплюшчваю. Конаўка пад тэлевізарам, а на падлозе наляпана дуга з кашы.
Намацаў Марыну, здымаю на падлогу.
– Што ты мяне паставіў у кашу?
– Дык ты ж глядзі! Я не бачу куды... Вядзі ў ванны пакой, пойдзем мыцца.
Марына ўзяла мяне за руку.
– Холадна... Цёпла... Горача... Пячэцца!!!
Позна! Левая нага мая стала ў кашу, прыклеілася.
– Я ж кажу – пячэцца, а ты ступаеш!
– Дык што, падымацца і ляцець?
– Ой, навучы і мяне лятаць! – Марына пусціла маю руку. – Во так: мах, мах!
Я замахаў рукамі, нібы хацеў зрабіць Марыніна «мах, мах!», і абсунуўся на падлогу на штосьці мяккае і мокрае...
Цяпер ужо ўсё роўна. Мы былі з Марынаю з ног да галавы ў салодкай, смачнай, спажыўнай кашы.
– Слухай, паглядзі ў конаўку, – голас мой здрадліва задрыжаў. – Няма там больш кашы?
Марына пастукала конаўкаю па падлозе.
– Ёсць трохі...
Марына пачала выскрэбваць і з вялікаю ахвотаю карміць мяне з лыжачкі.
Карміла і прыгаворвала:
– Не спі за сталом! Не круці галавою, ты не конь!.. Не ляпай ротам – ты не свіння! Пастаўлю ў кут!
У гэты час пачуўся званок у дзверы.
Марына кінула мне на калені конаўку і неаблізаную лыжку, пабегла адчыняць.
– Мамачка! А я тут Жэньку пакарміла! А зараз павяду памыю!
Што было потым, калі мама разгледзела, якія мы і што робіцца ў кватэры, я расказваць не буду. Прыдумайце самі.
Што ні прыдумаеце – усё будзе праўда.
(580 слоў)
(Паводле П. Місько)
Похожие статьи:
Павел Місько → Павел Місько - Эрпіды на планеце Зямля
Павел Місько → Павел Місько - Грот афаліны
Павел Місько → Апавяданні Паўла Місько