Таццяна сядзела адна перад сваім агеньчыкам, мінулае праходзіла перад яе вачамі. Сучаснае яе не цікавіла. Яна не ведала, што робіцца на свеце.
Раптам Таццяна ачнулася ад сваіх думак, прыслухалася. У сенцах раздаўся невыразны шоргат каля дзвярэй. Яны ляніва зарыпелі, і ў хату ўвайшоў малады мужчына з жонкаю. Таццяна ў поцемку не магла разгледзець іх твараў. Яны таксама яе не бачылі ў дальнім кутку, куды не дасягалі промні вугольчыкаў. «Рыгор, гэта ты?» – кінулася да сына Таццяна. Той ад нечаканасці адскочыў убок.
Жанчына нагнулася, узяла некалькі смаляных палак, кінула іх на вуголле. Полымя ўскочыла і асвяціла паўхаты, стала відно. «Гэта мая жонка, – паказаў рукою Рыгор. – Алесяю зваць». Таццяна павіталася, а далей не ведала, што і рабіць. Спачатку яна хацела выказаць як найбольш ласкі і радасці, але ў горле стаў нейкі клубок, які не даваў гаварыць. Яна так даўно чакала хоць кроплі ўтульнасці і цяпла. Дзесьці ў глыбіні варухнулася крыўда на сына, што ажаніўся, жыве сабе, а яна, яго маці, валачэ жыццё адна, нікому не патрэбная. Таццяна затрэслася ад плачу і, самлеўшы, упала на зямлю.
Апрытомнеўшы, старая ўгледзела над сабою твар Алесі. Тая ціхенька гладзіла яе галаву і казала: «Нешта Вы аслабелі, матачка». Ціхае слова «матачка» ад гэтай прыгожай жанчыны напоўніла сэрца Таццяны такім цяплом, што яна зноў не вытрымала і слёзы зноў паліліся з яе вачэй, але яны ўжо былі добрыя, шчаслівыя.
(220 слоў)
Паводле Я. Нёманскага
Похожие статьи:
Пераказы → На скрыжаванні
Янка Золак → Янка Золак - Ода маці
Пераказы → Сустрэча з маці
Пераказы → Да маці
Пераказы → І надыходзіць дзень