Вузкая дарожка, утаптаная грыбнікамі, віецца праз густы лес. Убок не ступіць: гушчар непралазны.
Улетку дарожка аксамітна-зялёная, бо хаваецца пад мохам і травою.
Мінае зялёнае лета, і надыходзіць жоўтая восень. Залатым лісцем бярозы засыпаюць дарожку. Пасля лістападу, калі глядзіш у сонечны дзень на дарогу, перад вачамі – доўгі калідор, падлога якога заслана жоўтым дываном, сцены цёмна-зялёныя, з белымі палосамі бярозавых ствалоў, столь – з чыстага нябеснага блакіту. Праходзіш па калідоры, па жоўтай дывановай дарожцы, і азіраешся: ці не наслядзіў? Але дарожка зіхаціць золатам, слядоў не відаць. Пастаіш хвіліну-другую і з прыўзнятым, бадзёрым настроем крочыш далей.
Ужо пад нагамі пясок, вакол крывыя хвоі і бярозы, а ўсё роўна ступаеш асцярожна, нібыта ідзеш па жоўтай дарожцы ляснога калідора і, быццам у музеі, баішся зрабіць які-небудзь неасцярожны крок.
Зімою, калі паваліць снег, тонкія елкі і бярозы гнуцца, схіляюцца – над дарожкай з’яўляюцца крыштальныя снежныя аркі, прыгожыя і вельмі крохкія. І дзень, і два, і тыдзень трымаецца гэтае хараство, пакуль не падзьме вецер. Нават нямоцная хваля ветру разбурае снежныя аркі. Яны знікаюць, а пагнутыя дрэвы застаюцца ў гэткай паставе да вясны. Толькі цяплынь вясновага сонца выпрастае іх.
(182 словы)
Паводле З. Бяспалага
Похожие статьи:
Пераказы → У лесе
Казкі Жыцця → Якуб Колас - Стары лес
Рыгор Ігнаценка → Рыгор Ігнаценка - Сон у лесе
Рыгор Ігнаценка → Рыгор Ігнаценка - Вартавы цішыні
Максім Гарэцкі → Максім Гарэцкі - У панскім лесе