Лес акружаў наш пасёлак з усіх чатырох бакоў. За доўгія гады гаспадарання чалавека бары, бярэзнікі і дубровы значна адступілі, вызваліўшы месца сенажацям, палям. Але ўсё роўна сонца з-за лесу ўзыходзіла і за лес заходзіла.
У сінюю бязмежную далеч бегла чыгунка. Летам, у спякотныя дні, над рэйкамі трымцела белаватая смуга. Чыгуначнае палатно здалёк здавалася ў такія хвіліны рэчкай, па якой пераліваюцца імклівыя хвалі. Колькі разоў, уведзеныя ў зман гэтым прыгожым міражом, мы, пасялковая басота, мералі крокамі гарачыя рэйкі, каб дайсці да таго месца, адкуль пачыналася гэтае дзіўнае відовішча. Але ўсякі раз рэчка адступала і была заўсёды наперадзе.
Лес быў як жывы: ён, здавалася, скакаў і прытупваў, калі па рэйках імчаўся цягнік; у радасна-нямым здзіўленні сустракаў ён, бадзёры і ўмыты, першае праменне сонца; ён злаваўся і стагнаў, калі над зялёнымі шапкамі соснаў і бяроз грымеў летні гром.
(135 слоў)
Паводле І. Навуменкі
Похожие статьи:
Казкі Жыцця → Якуб Колас - Стары лес
Максім Гарэцкі → Максім Гарэцкі - У панскім лесе
Пераказы, дыктанты → У лесе
Рыгор Ігнаценка → Рыгор Ігнаценка - Сон у лесе
Рыгор Ігнаценка → Рыгор Ігнаценка - Вартавы цішыні