Крыніца была рубленая. Да дошкі, прыбітай да апошняга вянца зруба і мокрай ад вады, паналіпалі белыя парашуцікі з цёмна-карычневымі крапінкамі зярнятак. Цяпер самае вялікае рассяленне дзікіх траў. Іх насенне павыспявала і зараз спяшаецца далей адляцець, прызямліцца, зачапіцца за што-небудзь, а потым прарасці.
У крыніцу ўжо нападала пажоўклае лісце. Густа ўслана ім вада. На цёмным фоне яно глядзіцца вельмі хораша. Крыніца нізкая, вада ў ёй недалёка. Даставаць яе лёгка. Абагнуўся цераз зруб, расхінуў лісце, зачэрпнуў вядром, і вось ён той чысты, напоўнены водарам крышталь. Ад яго ў летнюю спёку не адарвацца. Зубы заходзяцца, рукі млеюць трымаць цяжкае вядро, а ты ўсё піў бы і піў.
У крыніцы вельмі смачная вада. Таму ўсе прыходзяць да яе наталіць смагу ў летнюю спёку.
(110 слоў)
Паводле Я. Сіпакова
Похожие статьи:
Янка Сіпакоў → Янка Сіпакоў - Як спакайней?
Янка Сіпакоў → Янка Сіпакоў - Лета з мятлушкай
Янка Сіпакоў → Янка Сіпакоў - Перавернуты
Янка Сіпакоў → Янка Сіпакоў - Заміра
Янка Сіпакоў → Янка Сіпакоў - Клетка